Πιάστε ξανά μολύβι και χαρτί

Του Αλέξανδρου Μερκούριου
Τι (κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει οι τραπεζίτες και γιατί πρέπει να προλάβουμε πριν είναι αργά...
Σε κάθε μεγάλη καταστροφή, υπάρχει ένα κρίσιμο σημείο. Ένα κρίσιμο στίγμα...
που αν δεν το προσέξουν αυτοί που πρέπει θα εξελιχθεί τόσο γρήγορα και απρόβλεπτα σαν χιονοστιβάδα που θα παρασύρει τα πάντα στο πέρασμα της. Και για τα οικονομικά της κρίσης, η αντιστοιχία αφορά το πότε η κρίση χρέους της ευρωζώνης θα εξελιχθεί σε μια παγκόσμια κρίση ρευστότητας.
Οι αναλυτές που εξηγούν τα πράγματα με βάση αυτή την αντίληψη υποστηρίζουν ότι πριν 12 μήνες, θα ήταν απλό και ελεγχόμενο να αφεθεί η Ελλάδα να χρεοκοπήσει, πριν πάρει το πρώτο πακέτο βοηθείας. Κατά τους υπολογισμούς των ιδίων το κόστος για τον χρηματοοικονομικό και τραπεζικό τομέα θα ήταν κοντά στα 100 δις. (όσα δηλαδή χορηγήθηκαν στην Ελλάδα) κάπου κοντά στο 0,5% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης. Με δυο λόγια η πτώχευση της Ελλάδας τότε θα ήταν επίπονη αλλά διαχειρίσιμη.
Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι εάν η ΕΚΤ παραβίαζε τους κανόνες της και άρχιζε να αγοράζει μαζικά ιταλικό και ισπανικό χρέος πριν από τρεις μήνες θα είχε μπροστά της μια ακριβή, αλλά διαχειρίσιμη διάσωση. Ασφαλώς και θα είχαμε έκρηξη του πληθωρισμού, αλλά αυτό δεν θα επηρέαζε την σταθερότητα του οικονομικού συστήματος.
Όπως είναι γνωστό, κανείς δεν ακολούθησε τις λύσεις αυτές στα προβλήματα της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Ιταλίας. Και αυτό κρύβετε πίσω από το πρωτοσέλιδο του Economist για το «τέλος του ευρώ». To περιοδικό υποστηρίζει ότι η κρίση αυτή δεν αφορά πια το χρέος της Ιταλίας. Η Ιταλία, προσθέτει, όπως και το μεγαλύτερος μέρος της Ευρωζώνης αντιμετωπίζει ένα βραχυπρόθεσμο πρόβλημα κεφαλαιακής επάρκειας, που αν αφεθεί να εξελιχθεί ως έχει θα διαλύσει ολόκληρη της ευρωζώνη.
Η Ελλάδα, η Ιρλανδία, και η Πορτογαλία βρίσκονται ήδη εκτός αγορών. Και ταυτόχρονα η Ισπανία και το Βέλγιο προσεγγίζουν σταδιακά το ιταλικό πρόβλημα έλλειψης ρευστότητας. Το δε χειρότερο είναι ότι και το σύνολο του ευρωτραπεζικού συστήματος παρακολουθεί χωρίς να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες. Οι τράπεζες απλώς αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να αναχρηματοδοτήσουν τα χρέη που πρέπει ώστε να χρηματοδοτήσουν τον δανεισμό τους. ΚΙ έτσι, η ροή χρήματος με την ευρεία έννοια περιορίζεται με τρομακτικούς ρυθμούς σε κάποιες χώρες.
Τελικά η ΕΚΤ ακολουθεί την τακτική που ακολούθησαν οι ΗΠΑ το 1929, όπου το Κραχ του Χρηματιστηρίου εξελίχθηκε σε Ύφεση. Και αν αυτό δεν σταματήσει η συρρίκνωση για όλη την Ευρώπη θα είναι μεγάλων διαστάσεων. Τελικά ίσως το πρόβλημά μας να μην είναι τόσο οι φιλόδοξοι και άπληστοι τραπεζίτες αλλά οι συνάδελφοί τους στα κεντρικά και ο σχεδιαστές της ΕΚΤ που μάλλον δεν έχουν καταλάβει τι έγινε στις ΗΠΑ πριν 8 δεκαετίες…

topontiki.gr