Στα κόκκινα φανάρια της ψευδόδημοκρατίας

Το παρόν άρθρο δημοσιευθέν στην εφημερίδα “ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ” στο φύλλο της κυριακής 6/10/2011 Τούτες εδώ οι αράδες και η προσπάθεια αναφοράς μερικών σκέψεων για το οτι συμβαίνει στον τόπο,οφείλουν να τύχουν μίας αφιέρωσης,αφιερώνονται λοιπόν στον κάθε έναν απο εμάς οι οποίοι παρακολουθούμε...
δηλώνοντας ανήμποροι αλλά στην ουσία αδιάφοροι, τις εξελίξεις για την επί δεκαετίες ασέλγεια του ενός και του αλλουνού λιμοκοντόρου πάνω στο νεανικό κορμί της αγνής Ελλάδος,μίας Ελλάδος την οποία γεράσαμε πρόωρα μεσω της αμέτοχης συμμετοχής μας στα πραγματικά δρώμενα αυτού του τόπου και αυτής της κοινωνίας.
Οι πολιτικές εξελίξεις δείχνουν καταιγιστικές μα αυτό αν το δεί κάποιος με το σωστό μάτι,είναι μόνον το φαίνεσθαι διότι εξέλιξη για τον τόπο πραγματική δεν υπάρχει εδώ και αιώνες,όλα σταμάτησαν απο την στιγμή που ο λαός αυτός μετετράπει απο λαός ηρωικός οπού ο κάθε ένας μας ήταν ένας μικρός αρχηγός με πολιτική βούληση και θέληση να επηρεάσει τα πράγματα που τον αφορούν, σε έναν ραγιαδοποιημένο λαό με ρόλο χειροκροτητή,ο οποίος έχει μάθει να υπομένει τον πάσα έναν κατακτητή ξένοφερτο,ξένο ή και εντεταλμένο ιθαγενή, χωρίς την παραμικρή άντίδραση και με μόνο στόχο του να απαλλαγεί απο την σκύλλα και να καταλήξει στην χάρυβδη της οχι και τόσο μυθικής οδύσσειας.
Το αρχηγιλίκι η αλήθεια μας έμεινε κουσούρι το οποίο όμως μετασχηματίσθηκε σε φιλαυτία και φιλοτομαρισμό, χωρίς να συνοδεύεται επουδενί απο την αίσθηση της πραγματικής ευθύνης την οποία θα πρέπει να φέρει ο κάθε ένας εξ ημών ως πολίτης του χώρου όπου γεννήθηκε η δημοκρατία κι έτσι δώσαμε άφθονο γήπεδο σε όσους το επιθυμούν στο να παίξουν με τις μικροσυφεροντολογίες μας,τα μικροθέλω μας ενάντια στο σύνολο, κάτι που καθρεπτίζεται εφιαλτικό σε όλο το πολιτικό μας σύστημα μην αφήνωντας ούτε μια χαραμάδα φώς ελπίδας γα ανάκαμψη γιατί ΟΥΔΕΙΣ φαίνεται να θέλει την πραγματική ανάκαμψη ούτε κάν και αυτοί που δήθεν την επιζητούν δηλαδή οι δήθεν πολίτες,παρα την πρόσκαιρη ανάληψη της κουτάλας απο τα “δικά μας παιδιά”,αφήσαμε όλα αυτά τα σκοτείνα κέντρα να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς,αφήσαμε όλα αυτά τα καλοντυμένα ανθρωπάκια να ομιλούν για δημοκρατία,ανθρώπινα δικαιώματα και αλληλεγγύη στην προσπάθεια τους να μας προσεταιρισθούν,αφήσαμε να μας ρίξουν χάμω με τις ίδιες μας οχι τις δυνάμεις αλλά τις αδυναμίες κι έπειτα απομείναμε στο να υβρίζουμε τον κάθε έναν απο δαύτους και να επιλέγουμε οικιοθελώς τον επόμενο επιβήτορα μας για έναν ακόμη γύρο ασέλγειας των πραγματικών εννοιών του ανθρωπισμού,της ελευθερίας και των πολιτικών δικαιωμάτων.
Και κείνοι παίζουν με τις ψυχές και τα κορμία μας,παίζουν με τα όνειρατα τα δικά μας αλλά και των παιδίων μας που γυρίζουν με χαμένο βλέμμα διότι εμέις σταθήκαμε μικροί και ανίκανοι να τους δώσουμε πραγματικά οράματα,πέραν του να προσέχουν το τομάρι τους γιατι “δεν αλλάζουν τα πράγματα”,διότι παραφουσκώσαμε τα κεφάλια τους με ψεύτικα ιδανικά περί “προσωπικής επιτυχίας” και τα τοιάυτα μέσα σε έναν κόσμο που τα βλέπει ως κρέας για τα κανόνια του ή ως κίμα με τον οποίον θα τραφεί και έτσι θα κορέσει την πείνα του για όσο διαρκεί μια ανθρώπινη ζωή, το τέρας της εκμμετάλευσης του ανθρώπου απο άνθρωπο,παρακλάδι του οποίου είναι και η νεοφανής σχετικά στα μέτρα του χρόνου ενός κοινωνικού μετασχηματισμού, παγκοσμοιοποιήση.
Μου αρέσει πάντα να αναφέρομαι στο παράδειγμα των φαναρίων,πόσες φορές άραγε στην ζωή μας στεκόμαστε σε ένα φανάρι του δρόμου περιμένοντας να περάσουμε πεζή απέναντι και ενώ αυτό είναι κόκκινο όλοι οι διπλανοί μας περνούν ανενόχλητα και οχι μόνον αυτό αλλά μας κοιτούν και κάπως περίεργα λόγω του οτι εμείς παραμένουμε περιμένωντας το πράσινο να ανάψει,περιμένωντας να πράξουμε το σωστό και να εφαρμόσουμε την νομιμότητα καταντούμε δακτυλοκδεικτούμενοι διότι η πλειοψηφία νομιμοποιεί την παρανομία.
Αυτή η νομιμοποίηση της παραβατικής συμπεριφοράς εκ της πλειοψηφίας η οποία συμπαρασύρει τους πολλούς λόγω της τάσης του μιμητισμού αλλά και της ανάγκης ένταξης σε μια ομάδα έστω και παράνομη, μαζί με πλήθος άλλων χαρακτηριστικών της ανθρωπίνου φύσεως αλλά και τις συμπεριφόρας των κοινωνικών μαζών,όπως η ατολμία ή μάλλον η μή επιθυμία του να ξεχωρίσουμε έστω και αν είμεθα οι σωστοί,η φυγόπονος στάση δια τα πράγματα της ζωής αλλά και το αριστοτελικό “άνθρωπος φύσιν ορέγεσθαι” είναι που μας έχουν ρίξει στο κοινωνικό και εθνικό καναβάτσο ανήμπορους να αντιδράσουμε και να πούμε το δικό μας βροντερό “ΟΧΙ” στον ετσιθελικό τρόπο διακυβέρνησης που σερβίρεται ως λαική βούληση υποστηριζόμενο απο άθλια μέσα μαζικής χειραγώγησης και πλήθος άλλων μηχανισμών αλλοίωσης της πραγματικότητας και κατ΄επέκτασιν εξαθλίωσης της ατομικής βούλησης καθώς και καταπάτησης των πραγματικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων,πολλές οι φορές δέ, οπού σιωπούμε υπό το βάρος οχι των κυβερνώντων αλλά υπό το βάρος της υπο των κυβερνώντων λάθος κοινής διαμορφωθήσας γνώμης.
Είναι περιττό να αναφερθεί κάποιος στην επιτακτική ανάγκη του επανελληνισμού,διότι τούτος είναι ο μόνος δρόμος σωτηρίας,οφείλουμε να επιτρέψουμε στα χαλύβδινα τείχη της φυλής μας πετώντας απο πάνω μας κάθε ίχνος ξενομανίας και παγκοσμοιοποιήμενου τύπου ανθρώπου,οφείλουμε να εργαστούμε και μάλιστα σκληρά ανασκάπτωντας την έφορη ελληνική ύπαιθρο,αναπτύσωντας νέες τεχνολογίες και πιστεύοντας επιτέλους οτι μπορούμε να τα καταφέρουμε μια χαρά και χωρίς την ύπαρξη των ξενικών στοιχείων,τουλάχιστων όσων εξ αυτών αλλοιώνουν τον δικό μας χαρακτήρα και στάση ζωής,μην υποτάσεστε στα ψευτοδιλλήματα της ψευδοδημοκρατίας περί του τι θα απογίνουμε εκτός ευρωπαικής ενώσεως διότι ως γνωρίζω ευρωπαική ένωσις δεν υφίστατο κατά τον χρυσούν αιώνα της αθηναικής δημοκρατίας και κατά την εποχή των άλλων τεράστιων επιτευγμάτων της φυλής μας,οφείλουμε να θυμηθούμε το ποίοι πραγματικα είμεθα διότι αυτό που είμεθα πολύ θα το εζήλευαν οι ευρωμαιμούδες οι οποίες στέκουν ίδιες και απαράλλακτες μόνο πιο καλοντυμένες απο την εποχή του 5ου αιώνα π.χ. και για όσους πούν οτι “άλλα τα χρόνια”,πάντα θα αντιτείνω πως τα χρόνια δεν αλλάζουν,οι μέρες είναι όλες οι ίδιες και πως ο άνθρωπος κάνει την διαφορά,επανελληνισμός τώρα λοιπόν ή θάνατος.
Εάν κάποιος δέ.παρακολουθήσει την αρθογραφία μου είναι εύκολο να διαγνώσει την βασική μου θέση πως ο χειρότερος εχθρός μας δεν βρίσκεται στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου ή του Ατλαντικού αλλά μέσα μας και απέναντι στον καθρέπτη μας,εάν αυτο δεν το λάβουμε σοβαρότατα υπ όψιν τότε ας μην περιμένει ΟΥΔΕΙΣ κανενός είδους ανάταση και ανάτασις κυρίες και κύριοι δεν είναι το δεύτερο και τρίτο αυτοκίνητο,τα σπίτια τα χτισμένα με δανεικά ή τα διακοποδάνεια,ανάτασις είναι το να μπορέσουμε επιτέλους κάποια στιγμή ίσως και έπειτα απο δεκαετίες να αναπτύξουμε πολιτική κρίση και να περιμένουμε το φανάρι να ανάψει πράσινο προκειμένου να διέλθουμε αφήνωντας όλο και λιγότερους να περνούν με το κόκκινο…
Μετά τιμής
Πάνος Χατζηγεωργιάδης
Μουσικοσυνθέτης,Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος
antistasi.org