Η Ελλάδα του Καποδίστρια και το Σήμερα

Θανάσης Μπελεμέμης:«Εις την Ελλάδα δεν υπάρχουσιν ούτε εμπόριον, ούτε τέχναι, ούτε βιομηχανία, ούτε γεωργία. Οι χωρικοί δεν σπείρουσι πλέον, διότι δεν έχουσι πεποίθησιν ότι θέλουσι θερίσει, και αν θερίσωσι, δεν ελπίζουσι να φυλάξωσι τους καρπούς των από τον στρατιώτην. Ο έμπορος δεν είναι ασφαλής εις τάς πόλεις τρέμει δ' από τον φόβον των πειρατών, οι οποίοι έχουσιν ανοικτά τα όμματα και περιμένουσι τα πλοία εις την διάβασίν των να τα προσβάλωσιν. Η δολοφονία καλύπτει την κλοπήν με την μυστικότητα ο τεχνίτης δεν είναι...

βέβαιος ότι θα πληρωθή διά την εργασίαν του. Το δικαίωμα του ισχυροτέρου είναι το μόνον όπου υπάρχει πραγματικώς. Οι κοινωνικοί δεσμοί παρελύθησαν. Ο πολίτης δεν απολαύει του νόμου την υπεράσπισιν. Μόνη του λαού η ακένωτος μακροθυμία εμπόδισε τού να φθάσωσι τα πράγματα εις φρικωδεστέραν κατάστασιν».(Α. Λόντος)

Αυτή η κατάσταση επικρατούσε στην Ελλάδα μετά την Επανάσταση του 1821, όπως την περιγράφει  η έκθεση του Υπουργού των Εξωτερικών Α. Λόντου. 180 χρόνια μετά και η Ελλάδα βιώνει ακριβώς την ίδια κατάσταση και τις ίδιες συνθήκες. 

Ήταν αμέσως μετά την εποχή που κάποιοι «κολασμένοι» αυτής της γης σπάζοντας τα δεσμά  των 400 χρόνων  σκλαβιάς πολεμώντας πεινασμένοι, ρακένδυτοι και  με μοναδικά τους όπλα την πίστη τους και τα ιδανικά τους, κατάφεραν  να λευτερώσουν αυτό τον τόπο. Ήταν αγράμματοι όμως και δεν γνώριζαν να κυβερνούν.

Γι’ αυτό το σκοπό και επιλέχτηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας σαν πρώτος κυβερνήτης.

Σήμερα όμως δεν είμαστε αγράμματοι πια Κυβερνήτα. Ξέρουμε σχεδόν όλοι περισσότερα πράγματα ακόμα κι από τον πιο μορφωμένο από εσάς. Προοδεύσαμε. Μάλιστα οι κυβερνήτες μας και πολλοί από εμάς δεν έχουν και την καλύτερη γνώμη για εσάς και την επανάσταση σας, αφού σας θεωρούν σαν:   «ένα μάτσο από αδαείς  αγράμματους χωρικούς, που αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα σχίσμα από την οθωμανική αυτοκρατορία».

Ένα πράγμα μόνο δεν ξέρουμε. Πως θα σωθούμε.

Διάβασα και το γράμμα  που είχες στείλει τότε στον πατέρα σου για να καταλάβω αν είχες κάτι το ιδιαίτερο και κατάφερες να επανιδρύσεις αυτό το κράτος μέσα σε τρία χρόνια μόνο.

Έγραφες:  «Είμαι ευχαριστημένος... Αντιστάθηκα στις πιo μεγάλες και γοητευτικές προτάσεις ... Έμεινα σταθερός στο να παραιτηθώ από λαμπρές και ανετότατες θέσεις ... προκειμένου να μείνω με όλη μου την καρδιά προσκολλημένος ... σε όσα εγώ πιστεύω ως ιερά καθήκοντα ... Μού προσφέρθηκαν περισσότερες από μια ωραίες αποκαταστάσεις. Τις αρνήθηκα χωρίς δυσαρέσκειαν. Θα είχα γίνει Κροίσος στα πλούτη, αλλά στους αντίποδες. Θα είχα προχωρήσει κατά χίλια βήματα στην σταδιοδρομία μου, αλλά έξω από τις αρχές μου, από την ατμόσφαιρά μας. Δεν το θέλησα και ούτε θα το θελήσω ποτέ... Ελπίζω στην θεϊκή προστασία ...».

Εμείς όμως σήμερα δεν είμαστε «ρομαντικοί» σαν εσένα, να βασιζόμαστε σε κοινές αρχές και ιδανικά. Είμαστε «Λεύτεροι» να επιλέξει ο καθένας από εμάς, ανάμεσα από  διαφορετικά  πολιτικά συστήματα και θεωρίες. Αυτό που πιστεύει ο καθένας ότι είναι το καλύτερο για τον εαυτό του, αλλά και για τους άλλους. 

Μόνο που τα ιδανικά και οι αρχές μας, εμπεριέχονται (σε συσκευασία δώρου) στο πολιτικό σύστημα και στην θεωρία που θα επιλέξει ο καθένας μας, ανάλογα με τις προτιμήσεις του μόνο που δεν είναι κοινά αποδεκτά απ’ όλους. 

Τότε εσύ αρνήθηκες το επιμίσθιο που σου αναλογούσε ως αρχηγός κράτους και το οποίο εγκρίθηκε δύο φορές απ’ την  Βουλή των Ελλήνων και τη Γερουσία. Το μόνο που είχες ζητήσει κατά τον ερχομό σου στην Ελλάδα απ’ τον Μουστοξύδη ήταν: «Ελπίζων δε να έχω και μίαν στέγην εις την Ελλάδα, ως αρχηγός της διοικήσεως, καλόν νομίζω το να περιλαμβάνη και εν μικρόν παρεκκλήσιον...». Και όταν υποθήκευσες όλη την μεγάλη ακίνητη πατρική περιουσία σου στην Κέρκυρα και δαπάνησες όλα τα χρήματα σου για να στηρίξεις το νεοσυσταθέν κράτος, αποφάσισες να ζήσεις λιτά, με αποτέλεσμα να κλονιστεί η υγεία σου. Όταν δε ο γιατρός σου, σου συνέστησε γι’ αυτό τον λόγο να βελτιώσεις την διατροφή σου, εσύ του απήντησες: «Τότε μονάχα θα βελτιώσω την τροφή μου, όταν θα είμαι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ούτε ένα Ελληνόπουλο που να πεινάει...».  Όπως γράφει και ο Μακρυγιάννης αν και αντίθετος με την πολιτική σου:  «Ο Κυβερνήτης έτρωγε επί 4 ημέρες μία κότα».

Αλλά άλλαξαν οι εποχές, αλλάξαν οι πολιτικοί αλλάξαν και οι άνθρωποι τούτου του τόπου. Εσύ ακολούθησες τον τρόπο ζωής του λαού σου και θα μπορούσες να είχες πεις «Μαζί δεν φάγαμε». Σήμερα όμως οι πολιτικοί μας, μας το δηλώνουν ξεκάθαρα. «Μαζί τα φάγαμε».

Τότε όταν σε ρώτησαν ποια θα έπρεπε να είναι τα γεωγραφικά σύνορα της Ελλάδας, είχες πει: «Τα πραγματικά σύνορα της Ελλάδος είναι εκείνα που περιέγραψε ο Έλληνας γεωγράφος Στράβων: Από την Πελοπόννησο ως τη Μακεδονία και την Ήπειρο, ως τους Αγίους Σαράντα, από τα νησιά του Ιονίου και του Αιγαίου πελάγους ως και τη Μικρά Ασία.»

Στην «Νέα μας όμως εποχή» που ζούμε εμείς, τα σύνορα δεν παίζουν και τόσο μεγάλο ρόλο. Ο κόσμος μας έχει μικρύνει και ζούμε την νέα τάξη των πραγμάτων. Σήμερα μας λένε πως «We need global governance and we need it fast» (χρειαζόμαστε μια παγκόσμια διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα).

Τότε ένας απ’ τους μεγαλύτερους αντιπάλους σου που σε πολεμούσε με ασίγαστο μίσος, ο μισέλληνας Μέττερνιχ είχε εκφράσει την αδυναμία του να σε νικήσει και ο λόγος ήταν η εντιμότητά σου γι’ αυτό και είχε πει: «Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος. Και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας».

Σήμερα όμως υπάρχει η αίσθηση στον ελληνικό λαό, πως είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να αφήσουν ένα έντιμο πολιτικό να ανέβει τα σκαλιά της ιεραρχίας.

Τότε όταν ήσουν Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας και κατάλαβες ότι δεν μπορείς να ελπίζεις βοήθεια από τον Τσάρο στον αγώνα των Ελλήνων, του έδωσες την παραίτησή σου αρνούμενος να εκτελέσεις τις αποφάσεις του: «Ναί, βεβαίως το βλέπω, όπως και σείς. Αλλά δεν είμαι εγώ εκείνος που θα τις εκτελέσει!».

Ξεκαθαρίζοντας του επίσης, ότι τα μόνα συμφέροντα τα οποία θα εξυπηρετούσες θα ήταν τα ελληνικά συμφέροντα:  Μην πιστέψετε καθόλου, μεγαλειότατε, ότι πηγαίνω στην Ελλάδα με τη ρωσική λιβρέα στους ώμους μου. Δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας βοηθούσε να στήσετε εκεί τις σημαίες σας και δεν είμαι εγώ εκείνος που θα σας δάνειζε το χέρι του για να επιτευχθεί ένα δεύτερο έγκλημα, σαν εκείνο του διαμελισμού της Πολωνίας!..» καθώς και «Είμαι Έλλην και θα μείνω Έλλην για πάντα».

Σήμερα οι ηγέτες μας έχουν σαν κύριο μέλημα τα ξένα συμφέροντα πρωτίστως. Σήμερα για πολλούς απ΄ τους εκλεγμένους από εμάς η λέξη Έλληνας δεν έχει καμία ιδιαίτερη σημασία. Λέξεις όπως έθνος, εθνικός έχουν διασυρθεί τόσο απ’ τους υπερασπιστές αυτών, όσο και από τους πολέμιούς τους, που πλέον  θεωρούνται ύβρεις. Και τις ξαναφέρνουν στην μνήμη του λαού, μόνο σε περιόδους κρίσεων, με απώτερο σκοπό να εκφοβίσουν τον ελληνικό λαό και να τον συσπειρώσουν τόσο, ώστε να γίνουν αποδεκτά τα εκβιαστικά τους διλλήματα . Σαφές παράδειγμα η «Εθνική συναίνεση».

Έτσι ήταν τότε Κυβερνήτα τα πράγματα, έτσι είναι και σήμερα. Τότε μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς και από σημείο μηδέν, δίνατε έναν άνισο αγώνα να επιβιώσετε και να χτίσετε, ένα καινούργιο μέλλον για τον ελληνικό λαό .  Σήμερα,  γεννημένοι ελεύθεροι, φτάνουμε από μόνοι μας με αφάνταστα γρήγορους ρυθμούς σε αυτό το σημείο μηδέν, με ότι χειρότερο μπορεί να συνεπάγεται αυτό.

Σήμερα η πατρίδα ξεπουλιέται από τους ίδιους τους κυβερνήτες της. Αντισυνταγματικοί και εκβιαστικοί νόμοι οδηγούν σε πλήρη εξαθλίωση τους κατοίκους αυτής της χώρας, ενώ η απώλεια των κυριαρχικών της δικαιωμάτων θεωρείται δεδομένη. Η κερκόπορτα  πλέον, ανοιγμένη απ’ τα ίδια τα χέρια αυτών που την κυβερνούν, χάσκει διάπλατα ορθάνοιχτη.

Σήμερα στα λόγια τους, πολλοί από τους πολιτικούς για μικροκομμάτικη και προσωπική προβολή, αναφέρονται στον μεγάλο Καποδίστρια. Σε σένα... Κι αν ωστόσο κάποιοι από αυτούς έχουν αντίθετη άποψη ως προς το άτομό σου, ένα έχω μόνο να τους πω.  Πως η Ελλάδα τότε κατάφερε να αναστηθεί κι ας μην σε άφησαν να το δεις.

Για όλους αυτούς, επικριτές και μη, αναγκαστικά έφτασε η ώρα της δικιάς τους κρίσης από τον ελληνικό λαό.

Ξέρω  ότι εσύ δεν θα ήθελες να γνωρίσεις ούτε τους μεν ούτε τους δε.