Ισλαμικός φονταμενταλισμός, αντισημιτισμός, αριστερές φαντασιώσεις και πολυπολιτισμικά παραμύθια

Πολυπολιτισμική Γερμανία, Ιούνιος 2010. Στο Sahlkamp, στα περίχωρα του Αννόβερου στη Βόρειο Γερμανία, όλα έτοιμα για ένα...

ακόμα πολυπολιτισμικό φεστιβάλ με την ονομασία “Διεθνής Ημέρα”. Το φεστιβάλ, το οποίο είναι αφιερωμένο στην ‘γιορτή’ της κοινωνικής ποικιλομορφίας και συντροφικότητας, περιλαμβάνει συναυλίες και από μία πολυπολιτισμική παιδική χορωδία που λέγεται “Χαρούμενο Ουράνιο Τόξο”, ενώ ήταν στο πρόγραμμα και το γερμανοτουρκικό μουσικό συγκρότημα ραπ duo 3-K από το Αφγανιστάν.

Τότε όμως η γιορτή χάλασε.

Όταν ο Hajo Arnds διοργανωτής του συνοικιακού φεστιβάλ ήρθε στη σκηνή περίπου στις 6:45 μ.μ. για να ανακοινώσει την επόμενη παράσταση από το Εβραϊκό χορευτικό συγκρότημα Chayerim αποδοκιμάστηκε με γιουχάισμα. “Έξω οι Εβραίοι!”, “Εβραίοι φύγετε!” άρχιζαν να φωνάζουν περίπου 30 νεαροί που στέκονταν μπροστά στη σκηνή.

Οι φωνές αυτών των παιδιών -φωνές μίσους- ακούγονταν και ενισχύονταν από ένα παιδικό μεγάφωνο. Ο Arnds, ο διοργανωτής υπέστη σοκ. Γνώριζε πολλά από τα παιδιά, τα περισσότερα από Άραβες μετανάστες της γειτονιάς.

Ο Anrds ως κοινωνικός λειτουργός προσπάθησε να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία της δουλειάς του -τα λόγια- προκειμένου να σώσει την κατάσταση. Τα λόγια του αντιμετωπίστηκαν από πέτρες που πετάχτηκαν στη σκηνή από ανθρώπους που κρύβονταν στο πλήθος. Μία από τις πέτρες χτύπησε μια χορεύτρια των Chaverim στο πόδι με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρούς μώλωπες.

Ο Anrds αμέσως ακύρωσε την χορευτική παράσταση. Μιλώντας από το μικρόφωνο είπε ότι δεν ήταν σίγουρος για το εάν μπορούσε να συνεχιστεί το φεστιβάλ μετά από αυτό το επεισόδιο. Όταν ενήλικες πήγαν μπροστά από το πλήθος για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση και να μιλήσουν με τα παιδιά, υβρίστηκαν ενώ κάποιοι νεαροί το έσκασαν. Το Εβραϊκό χορευτικό συγκρότημα οδηγήθηκε σε ασφαλέστερο μέρος και επετράπη η συνέχιση του φεστιβάλ. Η τελευταία συναυλία ήταν από ένα ντούο Ρώσων τραγουδιστών. “Αυτοί δεν είναι Εβραίοι έτσι μπορούν να δίνουν παραστάσεις εδώ” φώναξε κάποιος νεαρός από τις μπροστινές θέσεις.

Αν και συστηματικά αποκρύβεται από τα ΜΜΕ, για να μην χαλάσει η σούπα της πολυπολιτισμικότητας και το παραμύθι περί "συνύπαρξης", η άνοδος του ισλαμικού φονταμενταλισμού στην Δυτική Ευρώπη, συνοδεύεται και από αύξηση του αντισημιτισμού. Φυσικά, εάν τα κρούσματα προέρχονταν από την ακροδεξιά, τότε σύσσωμος ο τύπος και οι ποικιλώνυμες οργανώσεις και ΜΚΟ σπεύδουν να καταδικάσουν, να βγουν στους δρόμους, να ζητήσουν την λήψη "σοβαρών μέτρων" κατά των "ξενοφοβικών" και "ρατσιστικών" ομάδων ή κομμάτων. Ένας επιλεκτικός αντιρατσιμός που στόχευση έχει τον ντόπιο πληθυσμό.

Ένδεικτική του καλπάζοντος αντισημιτισμού που επικρατεί μεταξύ των μουσουλμάνων της Γαλλίας είναι και η υπόθεση Φοφανά.

Διαβάζουμε σχετικά: «Στις 21 Ιανουαρίου ο 23χρονος Εβραίος Ίλάν Χαλιμί, πωλητής σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, έπεσε θύμα απαγωγής στο κέντρο του Παρισιού. Οι απαγωγείς ζητούσαν λύτρα ύψους 450 χιλιάδων εύρώ. Τρείς βδομάδες αργότερα βρέθηκε γυμνός, φιμωμένος, με δεμένα τα χέρια, να χαροπαλεύει κοντά σε σιδηροδρομικό σταθμό σε προάστιο του Παρισιού. Τό 80% του σώματός του έφερε σημάδια βασανισμού κι εγκαυμάτων. Υπέκυψε κατά τη μεταφορά του στο νοσοκομείο. Ως ‘εγκέφαλος’ της δολοφονίας φέρεται ο 25χρονος μουσουλμάνος Γιουσέφ Φοφανά, αρχηγός της «Συμμορίας των Βαρβάρων», μίας επικίνδυνης οργάνωσης που κρύβεται πίσω από σειρά αντισημιτικών επιθέσεων. Συνελήφθη στην Ακτή του Ελεφαντοστού κι εκδόθηκε στην Γαλλία, ενώ τουλάχιστον 18 ακόμη ύποπτοι βρίσκονται στα χέρια της Γαλλικής Αστυνομίας».

Η άνοδος του αντισημιτισμού στην Γαλλία και η σύνδεσή της με την άνοδο του ριζοσπαστικού Ισλάμ στην χώρα είχε γίνει αρκετά χρόνια νωρίτερα. Ο Μεναχέμ Γκουραρί, επικεφαλής της Εβραϊκής Υπηρεσίας στην Ευρώπη είχε από τα μέσα του 2004 δηλώσει ότι «το 95% των επιθέσεων εναντίον των Εβραίων διαπράττεται από’ μουσουλμάνους ή άτομα βορειοαφρικανικής καταγωγής. Πρόκειται για ένα πρόβλημα που η Γαλλία δεν αποφάσισε ποτέ να αντιμετωπίσει». Μάλιστα, το 2004, ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ Αριέλ Σαρόν παρότρυνε τους Εβραίους της Γαλλίας να μεταναστεύσουν προς το Ισραήλ προκειμένου να μην τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλειά τους. Είχε μάλιστα πει χαρακτηριστικά «Αν πρέπει να υπερασπιστώ τα αδέρφια μας στη Γαλλία, θα τους έλεγα ένα πράγμα: Ελάτε στο Ισραήλ το ταχύτερο δυνατό». Μάλιστα, ο Σαρόν υπογράμμισε ότι στην Γαλλία κατοικεί μία μεγάλη μουσουλμανική μειονότητα, η οποία αριθμεί 5 εκατομμύρια ανθρώπους και πλησιάζει το 10% του συνολικού πληθυσμού τής χώρας.

Όπως τονίζει ο Γάλλος φιλόσοφος και συγγραφέας Pierre - Andre Taguieff, παρά την σημαντική αύξηση των αντισημιτικών επιθέσεων στην Γαλλία, από το 2000 και μετά (επιθέσεις κατά προσώπων, συναγωγών, εβραϊκών σχολείων κ.λπ.), οι ενέργειες αυτές «δεν οδηγούν σε «αντιρατσιστικές» κινητοποιήσεις, δεν προκαλούν την αγανάκτηση των επαγγελματιών της αγανάκτησης ενώπιον των «διακρίσεων»....- επιλεκτικός και συμπονετικός αντιρατσισμός». Συνεχίζοντας o Taguieff τονίζει ότι «στις δυτικές δημοκρατίες ή νόμιμη «αντιρατσιστική» υπεράσπιση των μεταναστευτικών πληθυσμών κατά των ξενόφοβων αντιδράσεων μετασχηματίστηκε λάθρα - εν μέρει βέβαια – σε ύποπτη συγκατάβαση έναντι των αμφίσημων ‘αντισιωνιστικών’ αντιλήψεων άκρως διαδεδομένων στους κύκλους της μαγκρεμπίνικης και αφρικανικής προέλευσης μετανάστευσης - συγκατάβαση, η οποία θα μπορούσε να φτάνει μέχρι και τη συγκάλυψη και την ταύτιση».

Αξίζει να σημειωθεί επί παραδείγματι ότι από τις 463 ανθεβραϊκές επιθέσεις που κατεγράφησαν το 2003, μόνο οι 50 (το 11%) φαίνονταν ότι μπορούσαν να αποδοθούν στην άκρα δεξιά.

Και συνεχίζει ο Taguieff «Παρατηρούμε στη Γαλλία μία παράδοξη και ανησυχητική τύφλωση των πολιτικών (κυρίως στην Αριστερά) καθώς και των δημοσιογραφικών κύκλων, για τις νέες εκδηλώσεις του ανθεβραϊκού μίσους, κυρίως όταν αυτές συνδέονται με την ισραηλο-παλαιστινιακή διαμάχη και όταν εν μέρει αποδίδονται σε ορισμένους πληθυσμούς προερχόμενους από τη μαγκρεμπίνικη και αφρικανική μετανάστευση, με δυό λόγια, όταν αυτές οι εκδηλώσεις αφορούν τούς «νέους των υποβαθμισμένων προαστίων», των οποίων μεγάλο μέρος παρέμεινε απρόσβλητο από τις νόρμες της δημοκρατικής ενσωμάτωσης».

Όπως τονίζει ο Taguieff «στο κάτω κάτω, αν το ευρωπαϊκής προέλευσης προλεταριάτο εξαλείφθηκε από το επαναστατικό φαντασιακό ως υποσχετική και λυτρωτική φιγούρα, οι νεοαριστεριστές δογματικοί δεν είχαν καμιά δυσκολία να κατασκευάσουν ταξικά υποκατάστατα, υποτιθέμενους φορείς του «μέλλοντος της ανθρωπότητας»... Στη Γαλλία, αυτοί, οι οποίοι έγιναν το αντικείμενο της επανεπινόησης του προλεταριάτου είναι οι πρόσφατοι μετανάστες, καθώς και οι νέοι πού προέρχονται από τη μαγκρεμπίνικη και αφρικανική μετανάστευση... Αυτή η στοχοθετημένη ξενοφιλία, η οποία συγκροτήθηκε σε παράδοξη προκατάληψη, ας πούμε αντιρατσιστική/ρατσιστική, της οποίας η ανάποδη όψη είναι η βαθιά περιφρόνηση για τον τύπο του αξιοθρήνητου «γηγενούς Γάλλου» και το απεριόριστο μίσος για τους ‘Εβραίους’ ή τούς ‘σιωνιστές’».

Κατά τoν Taguieff «προστέθηκε στο φαντασιακό ορισμένων μαχητικών ελίτ, η a priori συμπάθεια για εκείνους, οι οποίοι προσλαμβάνονται αδιακρίτως ως «ξένοι» ή θυματοποιημένοι «μετανάστες», δηλαδή οι παράνομοι ή, επί το λαϊκότερον, οι «λαθρομετανάστες», εκθειαζόμενοι ως «χωρίς χαρτιά» από τούς νέους κομφορμιστές διανοούμενους. Τα άτομα αυτά, ουσιοποιημένα ως θύματα ή αποκλεισμένοι, γίνονται αντικείμενο φαντασίωσης ως προνομιακοί φορείς ανατρεπτικών δυνατοτήτων που λείπουν από τούς άλλους».

Όπως επισημαίνει ο Taguieff «η αθλιότητα ή η κοινωνική περιθωριοποίηση, a fortiori ή βολική εγκατάσταση σε μία θυματική θέση, δεν μπορεί να απονέμει το δικαίωμα το μίσους, της ύβρεως, της επίθεσης, του τραυματισμού, της δολοφονίας. Και όμως σχολιαστές και πολιτικοί παράγοντες βρίσκουν πάντα λόγους συγχώρεσης σε εγκληματικές ενέργειες από τη στιγμή που αυτές αποδίδονται σε κατηγορίες που θεωρούνται, με γενικευτικό τρόπο, «αδικημένες», «αποκλεισμένες», «υφιστάμενες διακρίσεις», «απελπισμένες». Εδώ, η επιείκεια είναι υποχρεωτική. Η αόριστα κοινωνιολογική εξήγηση λειτουργεί αδιακρίτως ως πολιτική και ηθική δικαιολόγηση... Το σκεπτικό αυτό έχει ως προαπαιτούμενο ότι οι δυσλειτουργίες της αλά γαλλικά ρεπουμπλικάνικης ‘ενσωμάτωσης’ προϋποθέτουν τη μετάβαση στην πολυπολιτισμική κοινωνία, συνεπώς, την αντικατάσταση του μοντέλου της αφομοίωσης από αυτό της πολυκοινοτιστικής κοινωνίας». Συνεπώς «η κουλτούρα του μίσους στα προάστια κρίνεται ως κάτι ομαλό, καθίσταται φυσική ως σύμπτωμα των «δυσλειτουργιών» της γαλλικής Δημοκρατικής Πολιτείας, η οποία στιγματίζεται ως «ιακωβινική» και «ρατσιστική».

Σχολιάζοντας τους όρους «ισλαμοφοβία» και «αντι-μουσουλμανικός ρατσισμός» που χρησιμοποιούνται στην Βρετανία, ο Taguieff παρατηρεί ότι: «αυτοί οι Βρετανοί κοινωνιολόγοι συνεισφέρουν με τον τρόπο αυτό, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι», στο όνομα του πολυπολιτισμικού δόγματος (ή, ακριβέστερα. του πολυκοινοτιστικού δόγματος), στην απαγόρευση κάθε κριτικής στις πολλαπλές μορφές του ισλαμισμού, οι οποίες βρήκαν στη Μεγάλη Βρετανία έναν προνομιακό τόπο υποδοχής. Οι νεοαριστεριστές ειδικοί των κοινωνικών επιστημών λειτουργούν συχνά σήμερα, τόσο στο Λονδίνο όσο και στο Παρίσι, ως «χρήσιμοι ηλίθιοι» του Ισλαμισμού».

redskywarning.blogspot.com