ΠΑΣΟΚ: Το μέγα ιστορικό δίδαγμα της τραγωδίας μας…

Το πιο σάπιο κομμάτι της ελληνικής καπιταλιστικής Ελλάδας είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα η σημερινή κυβέρνηση είναι το παρασιτικό «κατακάθι» αυτής της σαπίλας: Μια κυβέρνηση ατόφιων ανδρεικέλων.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς το «φαινόμενο ΠΑΣΟΚ» και τις μεταλλάξεις του: Σε αυτό καταγράφεται το πολιτικό μας δράμα.
Ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της πρώτης δεκαετίας και στο μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ (το ποιοτικό άλμα της μετάλλαξης είναι... ο «εκσυγχρονισμός») δεν έχει ανοιχτεί μονάχα μια ιδεολογική άβυσσος, αλλά μια ολοκληρωτική κοινωνική, πνευματική και ψυχολογική ανατροπή: Μια ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ανατομική αλλοίωση…
Δεν υπήρξε πιο τραγικό ιστορικό θέαμα και σύγκαιρα πιο αποκρουστικό από την αηδιαστική αποσύνθεση αυτού του κόμματος ανάμεσα στα ερείπια των......
κατακτήσεών του (της πρώτης περιόδου) και όλων των ελπίδων που έθρεψε…

Όσο, όμως και αν υπάρχει μια άβυσσος ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου με το μεταλλαγμένο, οι ίδιες οι κοινωνικές, ιδεολογικές και πολιτικές βάσεις αυτού του κόμματος προδιέγραφαν την πορεία του.

Από το 1975 ακόμα (ένα χρόνο μετά την ίδρυσή του) είχαμε αναλύσει και προδιαγράψει την πορεία του.

Αναδημοσιεύουμε ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το κείμενο αυτό του 1975 (ολόκληρο περιέχεται στο βιβλίο: «ΠΑΣΟΚ: δώρο και εκδίκηση της Ιστορίας».



Η πολιτική συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ

Πώς συγκροτήθηκε το ΠΑΣΟΚ, τι είναι αυτή η συγκρότηση και τι εκφράζει; Είναι εξαιρετικά χρήσιμο ν’ απαντήσουμε σ’ αυτές τις ερωτήσεις για να δούμε τι κρύβεται πίσω από τη θεωρία και την πράξη του «Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος».

Η σοσιαλιστική διαφήμιση και απάτη που με καταπληκτική τυμπανοκρουσία απλώνεται κάθε μέρα, δεν έχει άλλο σκοπό απ’ το να νοθεύσει τις σοσιαλιστικές διαθέσεις των μαζών, να τις υπνωτίσει με κάθε λογής ταχυδακτυλουργίες, λαϊκές σοσιαλιστικές επινοήσεις και ψεύτικες ελπίδες.

Για να προσανατολιστεί κανείς μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, «δεν πρέπει –μας λέει ο Λένιν – να πιστεύει τα λόγια, μα να μελετά την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να μελετά όχι τόσο εκείνο που τα κόμματα λένε για τον εαυτό τους, μα εκείνο που κάνουν, πώς ενεργούν στη λύση των διαφόρων πολιτικών ζητημάτων, ποια στάση κρατούν στα ζητήματα που θίγουν τα ζωτικά συμφέροντα των διαφόρων τάξεων της κοινωνίας των τσιφλικάδων, των κεφαλαιοκρατών, των αγροτών κ.λπ.» (“Τα πολιτικά κόμματα στη Ρωσία”).

Το ΠΑΣΟΚ σχηματίστηκε πολιτικά μετά την αλλαγή της 23 του Ιούλη 1974. Από την αρχή της συγκρότησής του ήταν ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από αστούς πολιτικούς, αντιστασιακούς δημοκράτες, φιλελεύθερους, ριζοσπάστες σοσιαλίζοντες και απογοητευμένους κομμουνιστές.

Μια ατέλειωτη σειρά από γνωστούς πολιτικούς, δικηγόρους, καθηγητές της αστικής και μικροαστικής τάξης, που φιγουράρανε με το χρίσμα του αντιστασιακού, από καλοπροαίρετους και χαμένους μικροαστούς «με χάος πολιτικής σύγχυσης στο μυαλό τους», από ανθρώπους που κοιμόνταν μέσα στα χρόνια της δικτατορίας για να ξυπνήσουν ξαφνικά το 1974, από γνωστούς αποστάτες του επαναστατικού μαρξισμού, από ρεφορμιστές και αντιστασιακούς αγύρτες, εχθροί της εργατικής τάξης όλοι αυτοί, από κοινού ανέλαβαν να φτιάξουν το «Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα», να μας διδάξουν το 1974 το σοσιαλισμό και να οδηγήσουν το «λαό» στην απελευθέρωσή του!

Δεν μπορείς ούτε αηδία να νοιώσεις παρά μόνο οίκτο για τη μικροαστική κακομοιριά. Αλλά δεν υπάρχουν περιθώρια για συναισθηματολογίες.

Από την ίδρυσή του λοιπόν το ΠΑΣΟΚ αποτελεί μια πολιτική συμμαχία διαφόρων πολιτικών παραγόντων και ανεύθυνων προσωπικοτήτων με δημοκρατικά, αντιστασιακά, σοσιαλιστικά ψευδώνυμα.

Είναι ένας «Δημοκρατικός Συνασπισμός» που κατά την ίδια την διακήρυξή του είναι παλλαϊκός, δηλαδή αταξικός. ΄Ενας συνασπισμός, που απευθύνεται σε όλους τους «συνεπείς δημοκράτες» σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, μικροαστικά, αγροτικά, εργατικά, ακόμα και αστικά, δηλαδή υπερταξικός και ακομμάτιστος. «Το ΠΑ.ΣΟ.Κ δεν είναι κόμμα αλλά κίνημα», «συμμαχία των μη προνομιούχων» μας διαβεβαιώνουν διαρκώς οι ηγέτες του.

Σκοπός τώρα του συνασπισμού αυτού είναι «η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία, η κοινωνική απελευθέρωση, η δημοκρατική διαδικασία».

Σκοπός του δηλαδή είναι να διασώσει και να «συμπληρώσει» την αστική δημοκρατία με σπουδαίες και ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, να της δώσει το πραγματικό της περιεχόμενο, να την κάνει δηλαδή «καθαρή», «Λαϊκή Δημοκρατία».

Πώς θα γίνουν αυτά; Με μια «παλλαϊκή εθνοσυνέλευση», που θα πραγματοποιηθεί με ελεύθερες εκλογές και με νίκη του ΠΑΣΟΚ!

(Σημείωση: τα ίδια ακριβώς που λέει σήμερα οι Μίκης και άλλοι ιδρυτές «πατριωτικών μετώπων»)!!!

Όλα τα μοτίβα της πολιτικής ζύμωσης του ΠΑΣΟΚ στηρίζονται πάνω στη θεωρία και την πράξη της συμμαχίας όλων των «προοδευτικών δυνάμεων», «των μη προνομιούχων», πάνω στη λογική του δημοκρατικού συνασπισμού.

Δεν υπάρχει πρόγραμμα της εργατικής τάξης που επιδιώκει να κερδίσει τους ταξικούς συμμάχους της. Υπάρχει μόνο πρόγραμμα του «λαού». Δεν υπάρχει πρόγραμμα ταξικό, σοσιαλιστικού μετασχηματισμού, αλλά υπερ-ταξικό, δημοκρατικό. Δεν μπορεί εδώ να μην θυμηθούμε τα παρακάτω τόσο παραστατικά, λόγια του Μαρξ:

«Μα ο δημοκράτης, επειδή αντιπροσωπεύει τη μικροαστική τάξη, δηλαδή μια μεταβατική τάξη που μέσα σ’ αυτήν αμβλύνονται ταυτόχρονα τα συμφέροντα δύο τάξεων, φαντάζεται πως βρίσκεται πάνω από την ταξική αντίθεση, Οι δημοκράτες αναγνωρίζουν ότι απέναντί τους στέκεται μια προνομιούχα τάξη, αυτοί, όμως μαζί με το υπόλοιπο έθνος, αποτελούν το λαό. Εκείνο που αντιπροσωπεύουν είναι το δίκιο του λαού. Γι’ αυτό δεν έχουν ανάγκη σ’ έναν επικείμενο αγώνα να εξετάσουν τα συμφέροντα και τις σχέσεις των διαφόρων τάξεων. Δεν έχουν ανάγκη να ζυγίζουν με πολλή μεγάλη λεπτολογία τα μέσα τους. Νομίζουν πως δεν έχουν παρά να δώσουν το σύνθημα και ο λαός, με όλα τα ανεξάντλητα μέσα του θα ριχτεί πάνω στους καταπιεστές”. (18η Μπρυμαίρ).

Και όμως το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να μας πείσει ότι πιστεύει στον Μαρξ. Το κακό είναι που τον υιοθετούμε δογματικά! Μα αν είναι δογματισμός το θεμέλιο της μαρξιστικής θεωρίας (το ταξικό κριτήριο, οι σχέσεις των τάξεων, η πάλη των τάξεων) που το ΠΑΣΟΚ δεν εξετάζει ποτέ, τότε δεν υπάρχει ούτε μαρξισμός ούτε Μαρξ. ( Παραπέμπουμε πάνω σ’ αυτό το ζήτημα στην εργασία της Θάλειας Βεργή: «ΠΑΣΟΚ: ένα βήμα πίσω από τον επιστημονικό στον ουτοπικό σοσιαλισμό», περιοδικό Νέοι Στόχοι, τεύχος 9, Νοέμβριος 1975).

Πρόγραμμα: το μικροαστικό ευαγγέλιο

΄Ολη η ουσία του προγράμματος του ΠΑΣΟΚ, η σπονδυλική στήλη του δημοκρατικού αυτού συνασπισμού, συνοψίζεται στα παρακάτω:

«Ανακοινώνουμε σήμερα την εκκίνηση ενός νέου πολιτικού Κινήματος που πιστεύουμε ότι εκφράζει τους πόθους και τις ανάγκες του απλού ΄Ελληνα, ενός Κινήματος που να ανήκει στον αγρότη, τον εργάτη, τον βιοτέχνη, τον μισθωτό υπάλληλο, στη θαρραλέα και φωτισμένη νεολαία μας. Τους καλούμε να πυκνώσουν τις τάξεις του. Να στελεχώσουν και να συμμετέχουν στην κατεύθυνση ενός κινήματος που θα προωθήσει ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την κοινωνική απελευθέρωση και τη δημοκρατία σ’ όλες τις φάσεις της δημόσιας ζωής…
Η σημερινή διακήρυξη των αρχών του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος αποτελεί εκκίνηση για την ίδρυση, στελέχωση και θεμελίωση ενός Κινήματος που θέλουμε να αποτελέσει τον φορέα όλων των γνήσια προοδευτικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας. Κάνουμε έκκληση αυτές οι δυνάμεις ενωμένες να προχωρήσουν στον αγώνα”. (Ιδρυτική διακήρυξη της 3ης Σεπτεμβρίου 1974).

«Κλείνοντας θα θέλαμε να τονίσουμε ακόμα μια φορά ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το κίνημα του εργαζόμενου ελληνικού λαού. Των εργατών, των αγροτών, διανοουμένων, των σπουδαστών, των βιοτεχνών, των επαγγελματιών, των μικρών εμπόρων. Της μεγάλης αυτής αντικαπιταλιστικής συμμαχίας ενάντια στα ξένα και ντόπια Μονοπώλια». («Κοινωνικές τάξεις και ΠΑΣΟΚ», Μάης 1975).

Βλέπουμε λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να προτείνει ενάντια στα ξένα και ντόπια μονοπώλια μια αντικαπιταλιστική συμμαχία των «μη προνομιούχων». Δηλαδή προτείνει ενάντια στον συνασπισμό της αστικής τάξης ένα δημοκρατικό συνασπισμό από μικροαστούς και εργάτες. Η ίδια η πολιτική του συγκρότηση βασίζεται ακριβώς σ’ αυτή την αντίληψη, που δεν είναι στην πραγματικότητα παρά η αντανάκλαση των συμφερόντων των ενδιάμεσων ταξικών στρωμάτων, των ίδιων των προβλημάτων και των ίδιων των λύσεων που αντιμετωπίζουν αυτά τα στρώματα στην πρακτική του ζωή.

Η οικονομική εξάρτηση, η διαρκής πτώχευση και ο τεμαχισμός αυτών των στρωμάτων, οξύνουν τα αντανακλαστικά της αυτοσυντήρησης και της αναζήτησης μιας σανίδας σωτηρίας. Η συγκρότηση ενός συνασπισμού με το προλεταριάτο ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο που τα εξαφανίζει είναι η πρώτη τους επιδίωξη: Το ΠΑΣΟΚ δεν αποτελεί παρά την πολιτική έκφραση αυτής της επιδίωξης.

«Δεν είναι παρά η απόπειρα συγκρότησης ενός πολιτικού συνασπισμού από μικροαστούς και εργάτες, ενάντια στο συνασπισμό της αστικής τάξης, η απόπειρα τραβήγματος του προλεταριάτου στους κόλπους της αστικής τάξης και των επιδιώξεών της. Αυτή ακριβώς είναι η καθοριστική βάση του πολιτικού του προσδιορισμού, που βρίσκει έδαφος ανάπτυξης, γιατί το προλεταριάτο στέκεται ανήμπορο ακόμα να παρουσιαστεί σαν μια ισχυρή πολιτική δύναμη που να τραβήξει στο δικό του άρμα τους μικροαστούς. Μόνο πάνω σ’ αυτή τη βάση μπορούμε να κατανοήσουμε την εσωτερική λογική της μικροαστικής σκέψης του ΠΑΣΟΚ, τα στενά όρια αυτής της σκέψης και τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ σαν πολιτικός φορέας και στην τάξη που πραγματικά εκπροσωπεί». (ΠΑΣΟΚ: «Ένα βήμα πίσω από τον επιστημονικό στον ουτοπικό σοσιαλισμό», περιοδικό Νέοι Στόχοι, τεύχος 9).

Το υπερταξικό του πρόγραμμα, το «πρόγραμμα του λαού», που μας το παρουσιάζει ωστόσο, σαν σοσιαλιστικό, δεν είναι παρά το ευαγγέλιο εκείνο μέσα στο οποίο σμίγουν τα συμφέροντα των μικροαστών, με τους πόθους και τις προλήψεις των λαϊκών μαζών. Δεν είναι παρά η ίδια η σημερινή κοινωνία, που της έχουν όμως αφαιρεθεί τα στοιχεία που την επαναστατικοποιούν και τη διαλύουν: Οι ταξικές αντιφάσεις και διαιρέσεις, η ιστορική πρωτοβουλία και ο ρόλος του προλεταριάτου.

΄Ολη η ουσία και θεμελίωση του προγράμματος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., που αποτελεί και το καθοριστικό σημείο του πολιτικού του προσδιορισμού, βρίσκεται σε τούτο: Στη σύνθεση των καθαρά δημοκρατικών διεκδικήσεων του προλεταριάτου, με τη σοσιαλιστική ροπή των μικροαστών.

Με άλλα λόγια, αφαιρέθηκε από τις κοινωνικές διεκδικήσεις του προλεταριάτου η επαναστατική τους αιχμή και δόθηκε σ’ αυτές δημοκρατική κατεύθυνση και από τις δημοκρατικές διεκδικήσεις της μικροαστικής τάξης αφαιρέθηκε η καθαρά πολιτική τους μορφή αφήνοντας να ξεπροβάλει η σοσιαλιστική τους αιχμή. ΄Ετσι δημιουργήθηκε το ΠΑΣΟΚ. Τον πυρήνα της σκέψης του τον βρίσκουμε και παλιότερα:

«Υπάρχει επομένως αντικειμενικά η ταξική βάση για μια πολιτική παράταξη, η οποία ενώνει το βασικό δημοκρατικό αίτημα με τα κοινωνικά αιτήματα των ομάδων, που συνολικά αποτελούν τις μάζες των φτωχών ανθρώπων. Μ’ αυτή την έννοια η κέντρο-αριστερά είναι κέντρο, εφόσον εκπροσωπεί πολίτες με κεντρώα φρονήματα αλλά αριστερά αιτήματα. Αλλά είναι επίσης αριστερά, εφόσον αποτελεί τον πολιτικό φορέα για μια ριζική μεταβολή στην ισορροπία των ταξικών δυνάμεων». (Νέοι Δρόμοι, Ιανουάριος 1967).

Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν, περιλαμβάνει τα ίδια στοιχεία της «κεντροαριστεράς», αλλά σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Ο πυρήνας της πολιτικής του συγκρότησης έχει τη ρίζα του στην ίδια αυτή παλιά κατάσταση που μέσα στην πορεία της εξέλιξης έχει αλλάξει μαζί με την τάξη που αντιπροσωπεύει.

Το ΠΑΚ και η Δημοκρατική ΄Αμυνα είναι οι πολιτικές μορφές που πήρε η «κεντροαριστερά», στα χρόνια της δικτατορίας. Η νευρόσπαστη πολιτική των δύο αυτών καταστάσεων στη διάρκεια της δικτατορίας (κηρύγματα ένοπλης αντίστασης, μπόμπες, ατομική τρομοκρατία, από την άλλη εκκλήσεις στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας στην Ελλάδα και άλλα παρόμοια) είναι χαρακτηριστικό δείγμα της μικροαστικής τους φύσης, αντανάκλαση της ίδιας της απελπισίας των μεσαίων ταξικών στρωμάτων και του αδιεξόδου που τα είχε ρίξει η δικτατορία…

www.resaltomag.gr