Πτώχευση, αλλά... πώς;

Όταν αυτοί που σε δανείζουν με όρους αποικίας, αυτοί που ελέγχουν τη χώρα, την οικονομία και την κυβέρνηση, που σε θεωρούν αποτυ­χημένο, μπατίρη και κίνδυνο για το ευρώ, που καθημερινά λένε ότι πρέπει να χρεοκοπήσεις ελεγχόμενα από τους ίδιους, όταν αυτοί λοι­πόν σε χτυπάνε φιλικά στην πλάτη, μάλλον δεν πρόκειται για φιλοφρόνηση.
Κάτι τέτοιο ισχύει και με τη...
στήριξη που, ύστε­ρα από δύο εβδομάδες αναθέματος, εισπράτ­τει η κυβέρνηση από Μέρκελ και Σαρκοζί, ώστε να έχει μια πολιτική - νομική βάση η εκταμίευση της «έκτης δόσης».
Αύριο ακολουθεί το Eurogroup, ένας πολιτικός εφιάλτης για την κυβέρνηση: μόνη στην αρέ­να, με τα λιοντάρια να βρυχώνται γύρω της. Όχι, δεν είναι αρκετός ο κεφαλικός φόρος στα ακίνητα, ούτε οι απολύσεις με τη μορφή της «εφεδρείας». Πρέπει να είναι περισσότε­ρες, άμεσες και σε όλο το φάσμα του Δημο­σίου. Και το ασφαλιστικό εξ αρχής. Και νέα οριζόντια μείωση μισθών. Και γρηγορότερο ξεπούλημα.
Ούτε τα εισπρακτικά μέτρα αρκούν: το έλλειμμα είναι εκτός στόχου. Και η ύφεση πάνω από τις προβλέψεις. Και το χρέος ανεβαίνει με εκρη­κτικό ρυθμό. Η οικονομία καταρρέει και μια ανεξέλεγκτη πτώχευση της Ελλάδας, με Ιτα­λία και Ισπανία σε ραγδαία επιδείνωση και τις γαλλικές τράπεζες να υποβαθμίζονται, προ­καλεί πανικό στην αγρίως κλυδωνιζόμενη ευρωζώνη.
Γι’ αυτό ο σχεδιασμός για επίσημη άρση της δη­μοσιονομικής κυριαρχίας της χώρας μας. Γι’ αυτό η επιδίωξη για «καραντίνα» στο πλαίσιο της Ε.Ε. Γι’ αυτό η απαίτηση για ελεγχόμενη πτώχευση. Γι’ αυτό η επιδίωξη για επίσπευση του μηχανισμού ελεγχόμενων πτωχεύσεων (ESM). Τον οποίο έχουν αποφασίσει, μαζί με την κυβέρνηση Παπανδρέου, από τον Μάρτιο.
Το πρόβληµα δεν είναι, για τους εταίρους μας, αν θα πτωχεύσουμε, αλλά πώς. Και αν αυτοί θα πληγούν. Και αν θα ελέγχουν πλήρως τη χώ­ρα μας και μετά το κακό. Και, προς θεού, μην τυχόν και το... πάθουμε μόνοι μας. Χωρίς αυ­τοί να έχουν λόγο. Μόνο αυτό θεωρούν κατα­στροφή. Τίποτε άλλο...

topontiki.gr