Από την απάθεια στη δράση, από τον ατομικισμό στη συλλογικότητα.

Ο Χιτλερ είχε πει πως είναι τύχη των ηγετών το ότι οι λαοί δεν σκέφτονται. Αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, θα βγάλουμε το συμπέρασμα πως ούτε εμείς σκεφτόμασταν. Ξεκινήσαμε να κάνουμε κάτι, όταν είδαμε άμεσα τα συμφέροντα μας να θίγονται. Όποιο πολιτικό προσανατολισμό κι αν έχει κάποιος αν προχωρήσει σε ένα κριτικό απολογισμό του πολιτικού σκηνικού της χώρας, θα διαπιστώσει...

πως χάνουμε την ελευθερία μας και τα εργασιακά κεκτημένα των προηγουμενων ετών. Αν είναι εθνικιστής θα παραπονεθει για την εκχωρηση της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις. Αν είναι αναρχικός θα σκεφτεί πως η αστική ταξη φτάνοντας στο απόγειο της δύναμης της, αναγκάζεται να καταστρέψει παραγωγικές δυνάμεις αφού τα προϊόντα μένουν απούλητα ώστε να διατηρηθεί το σύστημα και η εκμετάλλευση υπο άλλους όρους.

Αν είναι σοσιαλδημοκράτης θα πει πως τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση μόνο σοσιαλιστικά δεν είναι. Κι αν είναι ένας αγανακτισμένος γέρος που δεν γνωρίζει απο πολιτική ανάλυση θα σκεφτεί πως αυτοί φταίνε και θα τους βρίζει. Κι αφού αρκετοί αναγνωρίζουμε πως οι πρακτικές που ακολούθεί η κυβέρνηση είναι προβληματικές είναι πιο εύκολο να υπάρξει ένα επίπεδο συνεννόησης. Αυτό απέδειξαν και οι πλατείες οι οποίες ήταν η πρώτη σημαντική προσπάθεια ώστε να συνεννοηθούν μεταξύ τους άτομα απο διαφορετικούς χώρους. Οι πολιτικές μας είναι διαφορετικές, αλλα πλέον οι περισσότεροι βρισκόμαστε σε ίδιες η παρόμοιες καταστάσεις. Ας κοιτάξουμε τις ομοιότητες οι οποίες σήμερα, υπερισχύουν των διαφορών.

alexiptwto.blogspot.com