To ένα άσυλο έφυγε, πάμε για το δεύτερο;

Η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, καθώς αυτό αποτελούσε ένα άσυλο εγκληματιών όπως επανειλημμένα έχουμε γράψει, ήταν μια καλή εξέλιξη για αρκετούς λόγους. Ήταν όμως μόλις ένα πρώτο βήμα. Στην κατεύθυνση αυτή χρειάζεται να γίνουν όμως και άλλα βήματα. Να καταργηθεί και το δεύτερο άσυλο το οποίο καταδυναστεύει την ελληνική κοινωνία, με χειρότερα ίσως αποτελέσματα...
βραχυπρόθεσμα από ότι το πανεπιστημιακό άσυλο. Και αναφερόμαστε στο άσυλο της Βουλής, δηλαδή στην βουλευτική ασυλία, η οποία είναι επίσης γνωστό ότι πολλές φορές λειτουργεί με τέτοιο τρόπο που να καλύπτει αδικήματα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν με πολιτικές απόψεις και αποφάσεις. Ακόμη και τροχαία ατυχήματα, στα οποία υπάρχει υπευθυνότητα των βουλευτών καλύπτονται από την βουλευτική ασυλία.
Ποιός ήταν όμως ο αρχικός προορισμός της;
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ευρωκοινοβουλίου η βουλευτική ασυλία στοχεύει στην προστασία των βουλευτών (σε εθνικό ή ευρωπαϊκό επίπεδο) από εξωτερικές πιέσεις και στη διασφάλιση τού ανεξάρτητου χαρακτήρα της άσκησης των καθηκόντων τους. Λειτουργεί όμως με τέτοιο τρόπο στην χώρα μας η βουλευτική ασυλία; Ή μήπως έχει χάσει παντελώς την ουσία της; Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο φαίνεται να τείνει προς την δεύτερη άποψη, καθώς καταδικάζει δύο φορές την Ελλάδα για παραβίαση του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη. Στην υπόθεση Τσαλκιτζή κατά Ελλάδας (16/11/2006) το Δικαστήριο έκρινε ότι οι επίμαχες πράξεις (εκβίαση, παράβαση καθήκοντος και δωροδοκία κατά την περίοδο που ο βουλευτής ήταν δήμαρχος) δεν ήταν δυνατό να σχετίζονται με την άσκηση κοινοβουλευτικών καθηκόντων. Στην πρόσφατη υπόθεση Συγγελίδη κατά Ελλάδας (11/2/2010) το Δικαστήριο σημείωσε ότι οι πράξεις στις οποίες στηρίζεται η δίωξη (παρεμπόδιση από μέρους της βουλευτού της επικοινωνίας του πρώην συζύγου της με το τέκνο τους) ήταν εντελώς ασύνδετες με την εκτέλεση κοινοβουλευτικών καθηκόντων και με τη λειτουργία του Κοινοβουλίου γενικά. Και στις δυο περιπτώσεις κρίθηκε ότι η μη άρση της βουλευτικής ασυλίας παραβίασε το δικαίωμα πρόσβασης του προσφεύγοντος σε δικαστήριο. Στη δεύτερη περίπτωση το Δικαστήριο επισήμανε επίσης την έλλειψη αιτιολόγησης από την Επιτροπή Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας.
Παρόμοια άποψη φαίνεται να έχει και το ιστολόγιο νομικών θεμάτων e-lawyer το οποία κάνει αναφορά στην βουλευτική ασυλία ως περιορισμό ανθρώπινου δικαιώματος. Και σημειώνει:
Ο θεσμός του ανεύθυνου και ακαταδίωκτου των βουλευτών που προβλέπεται στο Σύνταγμα (άρθρα 61 και 62) συνιστά στην ουσία έναν περιορισμό του ατομικού δικαιώματος για παροχή δικαστικής προστασίας (άρθρο 20 παρ. 1Σ.). Διότι ο πολίτης όταν έχει θιγεί από κάποιον που απέκτησε τη βουλευτική ιδιότητα, δεν μπορεί να έχει δικαστική προστασία αν προηγούμενως η Βουλή δεν δώσει την σχετική άδεια. Αυτός ο κανόνας όμως δεν μπορεί να είναι ανεξαίρετος, δεδομένου ότι πρόκειται για περιορισμό ατομικού δικαιώματος.
Ορίστε λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρό τόσο για τους "αγανακτισμένους" όσο και για οποιοδήποτε υγιές κομμάτι υπάρχει στην πολιτική ζωή της χώρας. Το δεύτερο άσυλο πρέπει και αυτό να φύγει. Ή έστω να τροποποιηθεί τόσο που θα έχει να κάνει αποκλειστικά με τα καθήκοντα των βουλευτών ως βουλευτών και όχι με την προσωπική τους ζωή.
Εάν το άσυλο καταργήθηκε, προκειμένου να επανέλθουν τα πανεπιστήμια σε μια θετική μορφή λειτουργίας, απηλλαγμένη από την αλητεία και τους τραμπουκισμούς λίγων, γιατί να μην καταργηθεί και η βουλευτική ασυλία, έτσι ώστε και η Βουλή να επανέλθει σε μια τέτοιου είδους λειτουργία; Η συντεχνιακή συμπεριφορά των βουλευτών, σε πληθώρα περιπτώσεων, ομοιάζει με την συντεχνιακή συμπεριφορά καθηγητών πανεπιστημίου. Ο νόμος της κ. Διαμαντοπούλου δείχνει να θέλει να σπάσει αυτό τον φαύλο κύκλο. Δεν θα πρέπει να σπάσει και ο έτερος φαύλος κύκλος; Αυτός της μη άρσης της ασυλίας για περιπτώσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική δράση; Αυτός του "θαψίματος" των σκανδάλων μέσω διαδοχικών εξεταστικών επιτροπών; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για όσους σκοπεύουν να αποδείξουν ότι πράγματι διαφέρουν και να μας πείσουν ότι "δεν είμαστε όλοι ίδιοι".

Παπαγεωργίου Δημήτρης

elkosmos.gr