Αφιέρωμα για τους πολιτικάντηδες των πανηγυριών

Βάιος Φασούλας:Πανηγύρια πολιτιστικού, ιστορικού, παραδοσιακού και θρησκευτικού ενδιαφέροντος και με χαρές, με λόγους αβρότητας, αγάπης και συγχώρεσης, με φαγοπότι, γλέντι και χορό, με τραγούδια που οι μουσικές νότες χαράκωναν μέχρι και τις ψυχές και κουνούσαν μέχρι και κάμπους, ραχούλες και βουνά, γαλουχήθηκε ο ελληνισμός αιώνες τώρα. Όμως όλα αυτά ανήκαν...

στον παλιό καλό καιρό.           

Σήμερα, πανηγύρια και χαρές, ουζάκι και κρασί για τους μερακλήδες να ξεχάσουν τα ντέρτια που τους φόρτωσαν, υπέροχος χαλβάς Φαρσάλων για τους χαλβάδες, «πολιτικάντηδες», χρήστες-θύτες και θύματα των ληστρικών κομμάτων και άλλων των ίδιων σογιών, δηλαδή γαλάζιων και  πράσινων, κίτρινων, κόκκινων και μαύρων, όλοι αυτοί -και αν όχι όλοι οι περισσότεροι- αυγοχτυπημένοι, γιαουρτοβαφτισμένοι, οχλογιουχαρισμένοι, χρήστες της κομματικής εξουσίας, (εδώ να δεις εθισμό, τύφλα να ’χει το χασίσι που ο κ. ΓΑΠ σθεναρά υποστηρίζει, σώνει και καλά να μας μαστουρώσει όλους θέλει, λες και χωρίς χασίσι δεν μας έχει καταστρέψει…, βρε ουστ! από δω) κλέφτες και λωποδύτες, της κοινωνίας μας κατάρα και πληγή, ένθερμοι ακόλουθοι-δούλοι ή ανδράποδα των ξένων συμφερόντων, άτομα χωρίς αιδώ, μπαταχτσήδες μεγάλων μεγεθών, επιβήτορες στην κοινωνία και αξιοπρέπεια των Πολιτών, την οποία έχουν μετατρέψει σε πλέμπα και ως βορά πλέον διατίθεται για τις ορέξεις των όρνιων και ιπποπόταμων της Ευρώπης.

Απεχθείς και αιθεροβάμονες, ρεφορμιστές ελληνικού σοσιαληστικού τύπου και βεβαίως μερίδα του αριστερού πανσπερμισμού, εξοπλισμένοι με στοιχεία φραμασονίας και αμοραλισμού, φατρίας και οπορτουνισμού, κινήθηκε ως διελκυστίνδα στις «πυραμίδες» του «εκσυγχρονισμού» μεταθέτοντας, μέσω εξανδραποδισμένων αχταρμάδων, το κέντρο βάρους της  «Ανανεωτικής» Αριστεράς στις ατραπούς των ψευτοσυμμαχιών…, (κι αυτά όσο αφορά το παρελθόν τα έχουμε αναφέρει, ενώ για το άμεσο μέλλον ίσως θα έχουμε επαναλήψεις συμμαχιών-Πασόκων, Νεοδημοκρατών, Καρατζαφερικών και ανανεωτικών ιδεών αριστερών ομάδων.

Εάν και εφόσον οι Πολίτες δεν απεγκλωβιστούν, όλοι αυτοί λοιπόν, που φτάσανε για την προσωπική τους δόξα και καριέρα να πουλήσουν και τη μάνα τους, σύσσωμοι εγκατέλειψαν τα καβούκια τους, βγήκαν στα πανηγύρια και σαν σφήκες και ξενόφερτα κουνούπια βρέθηκαν ανάμεσα στους ανθρώπους τρατάροντας μεζέδες και ουζάκια ενώ προηγουμένως δώσανε - μεταξύ τους οι πολιτικάντηδες ντε, στελέχη - το καλό παράδειγμα πότε χορεύοντας, πότε τσουγγρίζοντας ποτήρια και άλλοτε ανυψώνοντάς να λένε στην υγειά και πάλι της πλέμπας που μας δίνει το δικαίωμα να βρισκόμαστε στις πλάτες της και να γινόμαστε ως και ισόβιοι… εκπρόσωποί τους.

Και ανάθεμα την κατάρα ΜΟΝΑΧΑ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΟΥΤΕ ΗΤΑΝ ΚΙ ΟΥΤΕ ΠΟΤΕ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ακόμα και αν ο υπουργός, ο συνταγματολόγος ντε, ο κύριος Βενιζέλος, τρομάρα του ανθρώπου αυτός έχει πάθει μεγάλη νίλα και ρεζίλι, ακόμα και αυτός να έβγαινε στα πανηγύρια και να τσούγγριζε ποτήρια, τίποτα δε θα άλλαζε πια.

Μάλιστα θα είχε να αντιμετωπίσει και το ριζικό κάποιας «ριπής» όπως πολλοί συνάδελφοί του και επί πλέον ως μελλοντικός πρωθυπουργός, σκέψου, και αυτό ακόμα μπορούν να το ρυθμίζουν τα θηρία της pax Americana και τ’ άλλα τα στεγνά της «Ενωμένης Ευρώπης», ουφ…!

Αυτό και αν δεν είναι παραμύθι, «Ενωμένη Ευρώπη» σιγά ντε, όμοιο παραμύθι με το ευρώ που μας έχει χαντακώσει και κατά τα φαινόμενα σίγουρα θα το βλέπουμε στα μελλοντικά πανηγύρια σαν μπαμπούλα, να θυμούνται οι παλιοί και να ανατριχιάζουν οι νεότεροι και να το βάζουμε σαν σκιάχτρο στους μπαχτσέδες και περιβόλια να διώχνουν τα πουλιά, αλλά ας γυρίσουμε στον υποψήφιο πρωθυπουργό, τον συμπαθέστατο κ. Ε. Βενιζέλο, ο οποίος σκύβει πάνω στην αποτυχία του και αντιμετωπίζει δυσκολίες το πώς θα βγει από το «σοσιαλιστικό» βαρέλι που σφήνωσε.

Ενώ ο κ. ΓΑΠ. ο σημερινός πρωθυπουργός, ο οποίος εργάστηκε σθεναρά και με πάθος να παραδώσει την Ελλάδα στους αρπάχτρες της δύσης και έχει προπαρασκευάσει-προετοιμάσει την έξοδό του-φυγή του από την Ελλάδα έτσι που θα έχουμε να λέμε προκειμένου να θυμούμαστε τα λάθη μας, πως ήταν ένας… ηγέτης από κείνους που διακρίνονται από την έλλειψη ντροπής, ένας ψεύτης, υπερόπτης και λίγον αυταρχικός.

Την οποία, αυταρχικότητα, κρύβει πίσω από την… διπλωματική ηπιότητα, εκείνη ντε, που χαντάκωσε τους Έλληνες-χαϊβάνια ή γκαφάλια ή όπως αλλιώς θέλουμε τους λέμε, αυτούς που οι πολιτικάντηδες έτρεξαν να συναντήσουν στα πανηγύρια χωρίς ίχνος ντροπής και με τέτοιο θράσος ικανό να μετριάζει την οργή των χωρικών (στα χωριά γίνονται τα πανηγύρια, το μεγαλύτερο κορόιδεμα αυτοί οι… χωριάτες το τρώνε, στα χωριά γίνεται το μεγαλύτερο αλισβερίσι, εκεί, μέσω χαμογέλιων που μυρίζουν μπόχα από την καλοζωία, απλώνουν τους ξύλινους λόγους περιστοιχισμένους από φρούδες ελπίδες… μόνο που τώρα και οι φρούδες ελπίδες τέλειωσαν και τα πανηγύρια δεν προσφέρονται πλέον για κομματική προπαγάνδα…

Ουφ! Πού να τα προλάβεις όλα!              

Εν κατακλείδι η Παγκόσμια οικονομική κρίση αντιμετωπίζεται μόνο από κυβερνήσεις που οι ηγέτες τους έχουν θάρρος, τόλμη, μπόι και τρανά αχαμνά.

Η ελληνική κυβέρνηση στερείται αυτών των υψηλών δημοκρατικών αγαθών και προτερημάτων με πρώτον τον σημερινό πρωθυπουργό, ανίκανο και επικίνδυνο και μοναδικό στο είδος του για τη μεταπολιτευτική Ελλάδα.