Τέλος εποχής...

Δημήτρης Καμάρας:Επιθυμία όλων μας, φαντάζομαι, είναι το επόμενο τρίμηνο, έως τα τέλη του χρόνου, να αφήσουμε πίσω τον κακό εαυτό μας και να προχωρήσουμε μπροστά, απαλλαγμένοι από τα βάρη του παρελθόντος, έτοιμοι για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.

Κι αν φαντάζομαι λάθος, και δεν θέλουμε όλοι να το πράξουμε, θα αναγκαστούμε να το κάνουμε. Θα είναι ο δρόμος της Ευρώπης, η πορεία προς την αξιοπρέπεια. Και κάτι άλλο: η απόφαση...

αυτή θα είναι απόφαση που πρέπει να πάρουμε τώρα, καταμεσής της κρίσης, την οποία καλούμαστε να μετατρέψουμε σε πορεία ωρίμανσης της πολιτικής ζωής, της οικονομίας, των ευρύτερων κοινωνικών δομών, των ατομικών συναλλαγών, της συμπεριφοράς μας.

Το τέλος εποχής είναι ορατό σε όλους, παρόλο που συγκεκριμένες ομάδες (κυρίως κομματικού) πληθυσμού, για δικούς τους λόγους, αντιστέκονται. Προασπίζονται το “δικαίωμά” τους στην αναξιοπρέπεια, την παρανομία, την απόλαυση της ύπαρξής τους εις βάρος των συνανθρώπων τους.

Αυτά τελείωσαν, όχι γιατί αποφασίσαμε να αλλάξουμε. Τελείωσαν γιατί το προηγούμενο μοντέλο μάς οδήγησε στο χείλος της καταστροφής. Εκεί μας βρήκαν οι αγορές και ποντάρισαν στην πτώση μας.

Είναι τέλος εποχής για πολλές από τις παραμέτρους του χθές…

- Τον παλαιοκομματισμό και τις πελατειακές προτεραιότητες – όχι γιατί το πολιτικό σύστημα θα πάρει σημαντικές πρωτοβουλίες, αλλά διότι, εντέλει, θα αναγκαστεί να ακολουθήσει τους πολίτες, που πλέον, έχουν αντιληφθεί ότι το κόμμα – εργοδότης έχει τελειώσει.

- Το βουλευτιλίκι ως σημαία ευκαιρίας αποτυχημένων επαγγελματιών ή ανεπάγγελτων γόνων, που θεωρούν την έδρα και τους ψηφοφόρους κληρονομικό δικαίωμα. Το ποσοστό που συνθέτουν οι ψηφοφόροι – πυρήνας είναι πλέον μικρό για να “σηκώσει” φυντάνια, που μόνο τους προσόν θα είναι ή “σύσταση” του γονέα (νυν ή πρώην) βουλευτή.

- Το μαύρο χρήμα που συνδέθηκε με την πολιτική και έρεε, χρηματοδοτώντας “πολιτικά γραμμάτια εισπρακτέα”, για τον απλούστατο λόγο ότι, πλέον, δεν περισσεύει, αλλά το σημαντικότερο, δεν διακρίνονται και οι προϋποθέσεις να ξαναπαραχθεί στο εγγύς μέλλον.

- Για την ασάφεια των οικονομικών συναλλαγών, το χαρτομάνι και τις καθυστερήσεις που προκαλούσε η συσσώρευση χάρτινων φακέλων, αλλά και το μπαξίσι, που τοποθετούσε κάποιον φάκελο, πάνω από τους υπόλοιπους…

- Για την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, που στηρίζει την ανάπτυξή της στη γνωριμία της με το Κράτος.

Είναι τέλος εποχής…

- Για την ανεξέλεγκτη βία και την ανέξοδη παρότρυνση πολιτικών στελεχών σε μηδενιστικές συμπεριφορές.

- Για τον λάθος επαγγελματισμό στην πολιτική και τον πολιτικό λόγο.

- Για τα ελληνικού τύπου Media και τις τακτικές μικροσυμφερόντων.

- Για τις πολιτικές πωλήσεις ελπίδας, σε ανυποψίαστους ψηφοφόρους. Το είδος αυτό δεν υπάρχει πια.

- Για τα χιλιάδες άδεια γραφεία του δημοσίου, όπου το μόνο σημάδι ανθρώπινης παρουσίας ήταν το κυκλικό σημάδι του φραπέ… το υπόλοιπο είναι πάντα άδειο… ως σημάδι της… απόλυτης διεκπαιρέωσης.

- Για τις ουρές, τους μεσάζοντες, τους “ειδικούς επί του φακέλου”, οι οποίοι θα καταργηθούν από τη ψηφιοποίηση και το διαδίκτυο.

- Για τους ταξιτζήδες που κάποτε “επέλεγαν” την κούρσα, με τσαμπουκά και ανωτερότητα.

- Για τους οδηγούς λεωφορείων και – δυστυχώς – τού Μετρό, οι οποίοι χειρίζονται βαρειά οχήματα, με το κινητό κολλημένο στο αυτί. Οι πρώτοι δε, καπνίζοντας…

- Για τους λογής “καταφερτζήδες”, που διακρίνονταν στη “διαχείριση” του συστήματος, του Κράτους, των υπηρεσιών.

Κλπ., κλπ.

Με λίγα λόγια, είναι τέλος εποχής για την παλιά μας νοοτροπία, που μάς οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, στο σημερινό αδιέξοδο. Είναι τέλος εποχής για τα “περίπου”, τα “θα δούμε”, τα “δε βαριέσαι”…

Και βέβαια, το τέλος αυτό, είναι η αρχή της πραγματικής ευρωπαϊκής πορείας της χώρας. Αν το θελήσουμε…

 www.elzoni.gr