Άρθρο στο εβδομαδιαίο περιοδικό STERN με τίτλο «Οι κίονες του ευρώ» και
υπότιτλο «Δισεκατομμύριο το δισεκατομμύριο ρέει στην Ελλάδα και στα άλλα
ευρωπαϊκά κράτη που διέρχονται κρίση. Οι πολίτες αναρωτιούνται: Πόσο
ακόμα θα πάνε καλά τα πράγματα; Από πού θα έλθουν τα πολλά χρήματα;
Απολογισμός της φρίκης και γιατί παρ’ όλα αυτά είναι...
σωστό να βοηθήσουμε
τους χρεωμένους της Αθήνας» αναφέρει μεταξύ άλλων: Για τη δανειακή βοήθεια που παρέχει η Γερμανία στην Ελλάδα το γερμανικό κράτος δανείζεται από την αγορά με χαμηλό επιτόκιο. Από τους Έλληνες λαμβάνει σχεδόν 3% παραπάνω. Επομένως, η βοήθεια είναι δομημένη κατά τέτοιο τρόπο, που οι διασώστες να κερδίζουν κι από πάνω – εφόσον βέβαια οι υποτιθέμενοι διασωθέντες δεν χρεοκοπήσουν.
Μέχρι τώρα οι δόσεις από την Αθήνα πληρώνονται πάντοτε στην ώρα τους. Αλλά κανένας ειδικός
δεν περιμένει ότι αυτό θα συνεχιστεί. Ήδη τώρα το
ελληνικό κράτος έχει χρέος που το ύψος του είναι μιάμιση φορά το ετήσιο
ΑΕΠ της χώρας, και έπονται νέα χρέη. Μακροπρόθεσμα, οι εξελίξεις δεν
μπορούν να είναι καλές.
Η έξοδος από την κρίση δεν είναι απλή. Πολλά βέβαια συνηγορούν υπέρ του ότι οι Έλληνες ούτε με όλη τη βοήθεια του κόσμου δεν θα μπορέσουν να εκπληρώσουν όλες τις υποχρεώσεις τους. Αλλά το να τους αφήσει κανείς να χρεοκοπήσουν είναι άκρως επικίνδυνο.
Η Ελλάδα δεν συνεισφέρει ούτε κατά 3% στο ΑΕΠ ολόκληρης της Ευρωζώνης. Περίπου 300 δις ευρώ χρωστά η χώρα στους πιστωτές της. Πολλά χρήματα. Αλλά η Ευρώπη θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη χρεοκοπία της μικρής αυτής χώρας.
Ο κίνδυνος είναι άλλος. Αν ένα κράτος της Ευρωζώνης αφεθεί από τους εταίρους να καταρρεύσει, θα σταλεί το εξής μήνυμα στις αγορές: Μπορούμε να κερδοσκοπούμε με επιτυχία εις βάρος κρατών που έχουν το ευρώ. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα συμπαρασύρονταν και άλλες χώρες που βρίσκονται σε κρίση, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία.
Τελικά, με τις συνεχείς δανειακές βοήθειες, τα κράτη της Ευρωζώνης δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αγοράζουν χρόνο. Χρόνο, που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί από τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση για μεταρρυθμίσεις. Αλλά και για μεταρρυθμίσεις στην ίδια την ΕΕ.
Τώρα που το πάρτι της ευρωπαϊκής ευφορίας (πολλές εξαγωγές σε μια διευρυμένη κοινή αγορά) τελείωσε, ένα μεγάλο μέρος των Γερμανών δεν θέλει να αναλάβει το «καθάρισμα». Μόνο ένας στους δύο περίπου, το 49%, θεωρεί - σύμφωνα με δημοσκόπηση της Forsa - καλή ιδέα το να στηρίξει την ελληνική κυβέρνηση με χρήματα των γερμανών φορολογούμενων. Ακόμα και η γερμανική κυβέρνηση είχε αρχικά κωλυσιεργήσει με την παροχή βοήθειας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και βέβαια είναι δημοφιλέστερο το να κατηγορεί κανείς τους Νοτιοευρωπαίους για τεμπελιά, νεποτισμό και εμμονή στην πρόωρη συνταξιοδότηση, από το να κάνει πραγματικά κάτι για αντιμετώπιση της κατάστασης. Κι όμως, οι Έλληνες έκαναν τόσο αιματηρές οικονομίες όσες σχεδόν ποτέ άλλοτε καμία άλλη χώρα.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό – και για τον πρόσθετο λόγο ότι η χώρα έχει προβλήματα από την διοίκηση που βρίσκεται σε μαρασμό μέχρι την ελλιπή ανταγωνιστικότητα, τα οποία είναι εξίσου μεγάλα με το δημόσιο χρέος. Θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους. Ο χρόνος πληρωμής να επιμηκυνθεί και οι απαιτήσεις να μειωθούν. Αλλά όλα αυτά δεν πρέπει να γίνουν βεβιασμένα. Γιατί ο ασθενής (σ.σ. η Ελλάδα) πάσχει μεταδοτική ασθένεια.
Κι αν αποτύχει το ευρώ, θα χαθούν πολλά περισσότερα από μια μεγάλη ιδέα.
Η έξοδος από την κρίση δεν είναι απλή. Πολλά βέβαια συνηγορούν υπέρ του ότι οι Έλληνες ούτε με όλη τη βοήθεια του κόσμου δεν θα μπορέσουν να εκπληρώσουν όλες τις υποχρεώσεις τους. Αλλά το να τους αφήσει κανείς να χρεοκοπήσουν είναι άκρως επικίνδυνο.
Η Ελλάδα δεν συνεισφέρει ούτε κατά 3% στο ΑΕΠ ολόκληρης της Ευρωζώνης. Περίπου 300 δις ευρώ χρωστά η χώρα στους πιστωτές της. Πολλά χρήματα. Αλλά η Ευρώπη θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη χρεοκοπία της μικρής αυτής χώρας.
Ο κίνδυνος είναι άλλος. Αν ένα κράτος της Ευρωζώνης αφεθεί από τους εταίρους να καταρρεύσει, θα σταλεί το εξής μήνυμα στις αγορές: Μπορούμε να κερδοσκοπούμε με επιτυχία εις βάρος κρατών που έχουν το ευρώ. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα συμπαρασύρονταν και άλλες χώρες που βρίσκονται σε κρίση, όπως η Ιρλανδία, η Πορτογαλία ή η Ισπανία.
Τελικά, με τις συνεχείς δανειακές βοήθειες, τα κράτη της Ευρωζώνης δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αγοράζουν χρόνο. Χρόνο, που θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί από τις χώρες που βρίσκονται σε κρίση για μεταρρυθμίσεις. Αλλά και για μεταρρυθμίσεις στην ίδια την ΕΕ.
Τώρα που το πάρτι της ευρωπαϊκής ευφορίας (πολλές εξαγωγές σε μια διευρυμένη κοινή αγορά) τελείωσε, ένα μεγάλο μέρος των Γερμανών δεν θέλει να αναλάβει το «καθάρισμα». Μόνο ένας στους δύο περίπου, το 49%, θεωρεί - σύμφωνα με δημοσκόπηση της Forsa - καλή ιδέα το να στηρίξει την ελληνική κυβέρνηση με χρήματα των γερμανών φορολογούμενων. Ακόμα και η γερμανική κυβέρνηση είχε αρχικά κωλυσιεργήσει με την παροχή βοήθειας για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και βέβαια είναι δημοφιλέστερο το να κατηγορεί κανείς τους Νοτιοευρωπαίους για τεμπελιά, νεποτισμό και εμμονή στην πρόωρη συνταξιοδότηση, από το να κάνει πραγματικά κάτι για αντιμετώπιση της κατάστασης. Κι όμως, οι Έλληνες έκαναν τόσο αιματηρές οικονομίες όσες σχεδόν ποτέ άλλοτε καμία άλλη χώρα.
Αλλά αυτό δεν είναι αρκετό – και για τον πρόσθετο λόγο ότι η χώρα έχει προβλήματα από την διοίκηση που βρίσκεται σε μαρασμό μέχρι την ελλιπή ανταγωνιστικότητα, τα οποία είναι εξίσου μεγάλα με το δημόσιο χρέος. Θα πρέπει να γίνει αναδιάρθρωση του χρέους. Ο χρόνος πληρωμής να επιμηκυνθεί και οι απαιτήσεις να μειωθούν. Αλλά όλα αυτά δεν πρέπει να γίνουν βεβιασμένα. Γιατί ο ασθενής (σ.σ. η Ελλάδα) πάσχει μεταδοτική ασθένεια.
Κι αν αποτύχει το ευρώ, θα χαθούν πολλά περισσότερα από μια μεγάλη ιδέα.
www.tovima.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου