Η Ουτοπία των Αγανακτισμένων

Δημήτρης Χατζηδάκης:Ναι, είμαι αγανακτισμένος γιατί σε όλα τα επίπεδα τα τελευταία είκοσι χρόνια βλέπω ανάξιους, κερδοσκόπους, ανήθικους, αδίστακτους, γλύφτες, κομματόσκυλα, παιδιά του «Συστήματος», να καταλαμβάνουν θέσεις, να αποκτούν πρωτόγνωρο πλούτο επειδή προωθούν...

τη διαφθορά, την ανηθικότητα, την πορνεία, τη διαστροφή, την ευτέλεια, τη διάλυση της ελληνικής οικογένειας και της γλώσσας.

Άτομα που αντί να παράγουν κουλτούρα, πολιτισμό, μεταδίδουν κι εξαπλώνουν μια ασθένεια με την οποία μόλυναν πλέον ολόκληρο τον ελληνικό λαό. (βλέπε μεγαλοεκδότες, πρωϊνάδικα, ανίδεες παρουσιάστριες, ατάλαντους ηθοποιούς, φελλούς τραγουδιστές, κλπ). Πολυθεσίτες, που δεν πιστεύουν σε τίποτε, χαμαιλέοντες που αλλάζουν χρώμα ανάλογα με το εκάστοτε κυβερνών κόμμα, ανθρωπάκια που δεν έχουν ιδανικά ούτε αξίες και κυρίως καμία αξιοπρέπεια, καμία υπερηφάνεια.

Θα εκτιμούσα έναν δημοσιογράφο που να μην ρεζιλεύεται κι εξευτελίζεται υπερασπιζόμενος σαν καλός μισθοφόρος τις εντολές που του δόθηκαν. Ένα Μέσο που να έχει τη δύναμη και τη θέληση, να δώσει γραμμές αντικειμενικής, αληθινής  ενημέρωσης. Έναν εκδότη που να μη βγαίνει και παραδέχεται ότι ήταν μ@λ@κ@ς όλ' αυτά τα χρόνια που διέφθειρε, διέλυσε και διαμόρφωσε -παραμόρφωσε- μια νεολαία, τώρα που την έφαγε και προσπαθεί απεγνωσμένα να κρατηθεί στο περίπτερο!

Έναν δικαστή που να παραδεχτεί ότι τα πήρε και να μπει μόνος του φυλακή, έναν βουλευτή που να παραιτηθεί του αξιώματός του, να χαρίσει την περιουσία του στο λαό και να παραδοθεί μόνος στο «έλεος» των Αγανακτισμένων. Έναν καλλιτέχνη που να μην απαιτεί video wall και σκηνικά προκειμένου να τραγουδήσει στους Αγανακτισμένους, αλλά να πάρει την κιθάρα του και να πάει ένα βράδυ να τραγουδήσει απλά, παρέα με όλα τα παιδιά.

 Ένα νομοθέτη που να διορθώσει τους νόμους που εν γνώσει του κακώς και δολίως έγραψε. Έναν παππά αδύνατο, λιτό και όχι φούσκα και τίγκα στο χρυσαφικό, που να εμψυχώνει και να βοηθά τους πιστούς της εκκλησίας του, αντί για την κοιλάρα του, κάτι σαν το φτωχούλη του Θεού. Έναν δάσκαλο, που να μην κοιτάζει βαριεστημένα την ώρα να φύγει, αλλά να κάνει το λειτούργημά του συναισθανόμενος την ευθύνη της παιδείας των ελληνόπουλων που κουβαλάει.

Διαβάζοντας ξανά τα παραπάνω κατάλαβα ότι είναι σα να ζητώ το Χριστό. Κι αυτό ξέρω ότι δεν πρόκειται να γίνει. Συνειδητοποιώ ότι είμαι αθεράπευτά ρομαντικός και ουσιαστικά αναζητώ μια…  Ουτοπία. Που ως γνωστόν δεν υπάρχει. Δεν πειράζει όμως, ικανοποιούμαι και με το επόμενο, αμέσως καλύτερο πράγμα:

Καθημερινά «σκουπίδια» της TV, τα οποία διαμορφώνουν απόψεις και συνειδήσεις. Κατά τον κ. Λιάγκα «...καλύτερα σκουπίδια εργαζόμενα παρά άνεργα» σε δήλωσή του για συνάδελφους δημοσιογράφους - παρουσιαστές. Δε συμμεριζόμαστε την άποψη. Τα σκουπίδια πρέπει να πηγαίνουν στον κάδο όχι στις εκπομπές!

Χαίρομαι γιατί η κοινωνία παρά την όλη προπαγάνδα και την πλύση εγκεφάλου που έχει υποστεί, τους κατάπιε μεν αλλά τελικά δεν μπόρεσε να τους χωνέψει. Και έναν - έναν τους αποβάλει, τους φτύνει. Κι έχουν πάθει την πλάκα τους, διακατέχονται από πανικό. Κρύος ιδρώτας στάζει από το μέτωπό τους. Και καθημερινά σπεύδουν όλο και περισσότεροι να δηλώνουν υπέρ των Αγανακτισμένων.