Η Ιστορία των Γελοίων.

Η Ιστορία των γελοίων γράφεται με υπομονή, χωρίς φόβο και πάθος. _ "Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι μέσα από τα δάχτυλά μου, χωρίς να πιω ούτε μια στάλα. " Γ. Σεφέρης

Η Ιστορία των γελοίων δεν βιάζεται να κρίνει την γελοιότητα των πολιτικάντηδων αυτού του τόπου, ξέρει, πως σε τούτο τον τόπο οι άνθρωποι λες και είναι γραφτό της μοίρας να δοκιμάζονται συνέχεια. Ελάχιστοι είναι σε τούτο τον τόπο όσοι...
δεν έζησαν μια κάποια καταστροφή ή μια τραγωδία, οι ιστορίες των ηλικιωμένων συνήθως μιλάνε για βάσανα και κακουχίες, για πολέμους, αδικίες και πόνο, πολύ πόνο. Πάντοτε όμως μέσα από αυτή την δυσκολία που περιγράφεται στις ιστορίες των περασμένων χρόνων, οι άνθρωποι αυτού του τόπου έβρισκαν την δύναμη και τραβούσαν μπροστά, πάντοτε όσο δύσκολα και αν ήταν τα γεγονότα, μπορούσαν να κρατάνε το κεφάλι τους ψηλά και να ατενίζουν το αβέβαιο μέλλον τους δίχως να απελπίζονται, δίχως να τα παρατάνε, κάνοντας πολλές φορές τον πόνο τους τραγούδι.

Αρκετές φορές οι ηγήτορες – και όχι μόνο – αυτού του ευλογημένου τόπου, εκμεταλλευόμενοι τις αμέτρητες δυσκολίες με τις οποίες πάλεψε για αιώνες αυτός ο λαός, δοκίμασαν να φοβίσουν τους πολίτες με τρομακτικά σενάρια και θεωρίες καταστροφών, μιζέριας και λύπης. Οι ηγήτορες λοιπόν, εδώ, σε τούτο τον τόπο, όπου κάποτε η πολιτική έδωσε στην ανθρωπότητα το πολίτευμα της Δημοκρατίας και το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης, είναι οι πολιτικάντηδες της νεοελληνικής ιστορίας οι οποίοι έπαιξαν στο βωμό του προσωπικού – οικογενειακού κέρδους, την κληρονομιά αιώνων πολιτισμού.

Ό, τι και αν έκαναν αυτοί που πέρασαν πριν από εμάς σε τούτο τον τόπο, για όσα πάσχισαν και ίδρωσαν, ακόμα και για εκείνα που θέλησαν να μας κληροδοτήσει ο πολιτισμός τους, χάθηκαν, ξεπουλήθηκαν από τους σύγχρονους νεοέλληνες πολιτικούς με σκοπό να θρέψουν εαυτούς... αλλά και να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Εν ονόματι λοιπόν των παιδιών τον νεοελλήνων πολιτικάντηδων, το “νόμιμο” “έγινε” και ηθικό. Το αποτέλεσμα ήταν τέτοιο, ώστε αν κάποιος έβρισκε τον τρόπο (και στην σύγχρονη Ελλάδα της απόλυτης διαφθοράς ήταν πολύ εύκολο να βρεις τον τρόπο) να νομιμοποιήσει μέσα από ένα παραδικαστικό κύκλωμα τις ανήθικες επιλογές του, τότε αυτόματα το ανήθικο εξαγνιζόταν και οι ακατονόμαστες πράξεις κατέληγαν να γίνονται ηθικές.

Πολλές φορές στην σύντομη ιστορία του νεοελληνικού κράτους, οι ηγήτορες – πολιτικάντηδες και μη – κάλυπταν πίσω από το βρώμικο πέπλο της δικαιοσύνης, τις βρώμικες και διεφθαρμένες πρακτικές τους. Υπήρξε όμως μια εποχή, όπου οι πολιτικοί είχαν φτάσει στο απόλυτο σημείο ταυτίσεως με την διαφθορά, ακριβώς λοιπόν σε αυτό το σημείο, στήθηκε στην πλάτη του λαού ένα κακόγουστο παιχνίδι εξαθλίωσης και μια ξεδιάντροπη εκστρατεία αποπροσανατολισμού. Ο χωρόχρονος στον οποίο συνέβαιναν όλα αυτά δείχνει να μην έχει καμιά σημασία, η ιστορία όπως μας λένε συχνά πυκνά όσοι την προτιμούν για οδηγό... επαναλαμβάνεται. Εκείνο όμως που μέχρι σήμερα τουλάχιστον ήταν ανεπανάληπτο, ήταν το θράσος των πολιτικάντηδων, της κατά τα άλλα σύγχρονης αυτής ευρωπαϊκής χώρας. Ακόμη περισσότερο όμως από την αθλιότητα και την ξεδιαντροπιά των νεοελλήνων πολιτικών, οι πράξεις των οποίων οδήγησαν την σύγχρονη Ελλάδα στην εξαθλίωση και τον εξευτελισμό, εκείνο που ξεπερνάει τα όρια της λογικής σκέψης και που σε κάθε περίπτωση προβληματίζει τους έντιμους πολίτες αυτής της χώρας, είναι η λυσσαλέα επίθεση που δέχθηκε ολόκληρος ο ελληνικός λαός εν' ονόματι της διαφθοράς, μιας διαφθοράς όπου όλοι γνωρίζουν ότι καλλιεργείται συστηματικά από τα πολιτικά κόμματα εξουσίας... και όχι μόνο.

Με άλλοθι λοιπόν την διαφθορά και την σήψη των πολιτικάντηδων νεοελλήνων, κάποιοι από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, έφτασαν στο σημείο να καταδεικνύουν σαν τον βασικό υπαίτιο μιας κάποιας ενδεχόμενης βαθύτερης ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης, τον ίδιο τον ελληνικό λαό. Μας είπαν πως για να μην καταστραφεί η οικονομία της Ευρώπης θα πρέπει να δουλέψουν όλοι οι Έλληνες περισσότερο και να πληρωθούν λιγότερο !!! Μας είπαν ότι οι Έλληνες θα φταίνε αν οι οικονομίες των ισχυρών δεν αποδώσουν τα αναμενόμενα, και πως αφού οι Έλληνες θα φταίνε, αυτοί είναι που θα πρέπει να φροντίσουν ώστε να περικόψουν τα περισσότερα, από όσα δείχνουν να απολαμβάνουν.
Με τα λίγα οικονομικά γράμματα, με οποία μπορεί κανείς εύκολα να μορφωθεί, είναι γνωστό ότι όταν κάποιος δανείζει με τόκο, και μάλιστα υψηλό, τότε όσο εισπράττει τις δόσεις δεν υπάρχει πρόβλημα, το όποιο πρόβλημα θα προκύψει όταν δεν θα μπορεί να εισπράξει.

Μέχρι τώρα λοιπόν που γράφονται αυτές οι λέξεις, όσοι δάνεισαν τους νεοέλληνες πολιτικάντηδες, όλοι εκείνοι δηλαδή που διάλεξαν να κάνουν μπίζνες με τους διεφθαρμένους εκπροσώπους του νεοελληνικού κράτους, εισέπρατταν και εισπράττουν κανονικά και δίχως καθυστέρηση όλες τους τις δόσεις. Κάποια στιγμή όμως, φάνηκε στον ορίζοντα ορατό το ενδεχόμενο να μην μπορούν να εισπράξουν την δόση τους, γεγονός το οποίο σε όρους πραγματικής οικονομίας είναι πάντοτε πιθανό.

Ο ελληνικός λαός αντιμετώπισε όλη αυτή την αναμπουμπούλα με ένα παρατεταμένο μειδίαμα, και οι πολιτικάντηδες μαζί με τα μέσα ενημέρωσης αντί να εξηγήσουν στους πολίτες τι είναι αυτά τα δανεικά, από που τα πήραμε; πότε τα πήραμε, με τι όρους τα πήραμε, από ποιούς τα πήραμε, ποιός ήταν εκείνος που τα δανείστηκε; πώς έπεισε τους δανειστές να μας τα δώσουν; με τι τόκο τα πήραμε; .... όλα αυτά τα ερωτήματα με το οποία περιβάλλεται ή όποια περίπτωση δανεισμου, ποτέ μα ποτέ δεν έδειξαν να απασχολούν ούτε τα μέσα αλλά ούτε και τους πολιτικούς.

Όλοι λοιπόν μιλούσαν για χρέος δίχως να τολμούν να εξηγήσουν πώς δημιουργήθηκε αυτό το χρέος. Η εξήγηση για την μουγκαμάρα επί του θέματος είναι απλούστατη. Αν οι πολιτικάντηδες και τα μέσα, περιέγραφαν έστω και συνοπτικά το πώς κατάφεραν να ξοδέψουν, αλλά πρωτίστως πώς κατάφεραν να αντλήσουν αυτά τα τεράστια δάνεια, τότε οι πολίτες όχι μόνο δεν θα έβαζαν πλάτη για να σώσουν την πατρίδα, αλλά θα έστελναν με τις κλωτσιές τους λεβέντες πολιτικάντηδες στους δανειστές μας, και θα τους έλεγαν πως έτσι που τα μαγείρεψαν, ας τα φάνε μόνοι τους.

Όταν κάποιος δεν πληρώνει το χρέος του, υπάρχουν τρόποι εξασφάλισης ώστε να μην ζημιωθεί ο δανειστής, όταν όμως ο δανειστής έχει κονομήσει τόοοσα πολλά από εσένα σαν πελάτη, τότε υπάρχει και η περίπτωση το δάνειο να είναι ολίγον εμπριμέ... μεταξύ κατεργαρέων, ειλικρίνεια. Κάπως έτσι, ολίγον εμπριμέ δηλαδή, θα πρέπει να ήταν τα δάνεια που είχε καταφέρει να αντλήσει το διεφθαρμένο ελληνικό κράτος και μάλιστα κάπως έτσι θα πρέπει να ήταν και τα ελληνικά ομόλογα (με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου) τα οποία έδινε ως εγγύηση το νεοελληνικό διεφθαρμένο κράτος στους δανειστές του.

Κάπως έτσι, με εμπριμέ φόρους και συνταγές, εκείνοι που χειρίστηκαν τα δάνεια και τις αποπληρωμές τους, διάλεξαν να κατακλέψουν τους εργαζόμενους των επτακοσίων, των εξακοσίων και των πεντακοσίων ευρώ, ώστε να μην έχουν την δυνατότητα να πληρώσουν όσα χρωστάνε και να παραμένουν όμηροι και υπόδουλοι των διεφθαρμένων πολιτικάντηδων για όλη τους την ζωή. Οι φόροι και οι περικοπές στους μισθούς των χαμηλόμισθων και των συνταξιούχων, γονάτισαν την χώρα και την αισιοδοξία των νεοελλήνων κάνοντας την Ελλάδα να μοιάζει ανήμπορη μπροστά σε όσους ετοιμάζονταν να την κατασπαράξουν. Αυτό το κλίμα καλλιεργήθηκε με σύστημα και με την συνδρομή όλων των γελοίων, πολιτικών και μη. Όλοι τους βάλθηκαν να πείσουν τους νεοέλληνες πως η λύση στα δανεικά, είναι και άλλα δανεικά, αυτή τη φορά όμως τα δανεικά που θα ζητούσαν οι γελοίοι πολιτικάντηδες, έπρεπε να περικόπτουν συντάξεις, να μειώνουν παροχές και φυσικά να μην αγγίζουν στο ελάχιστο τον πλούσιο μισθό των γελοίων πολιτικάντηδων, η Ιστορία της γελοιότητας των πολιτικάντηδων στην σύγχρονη Ελλάδα όμως, θα επιφύλασσε πολλές εκπλήξεις σε όλους αυτούς τους ατιμώρητους διεφθαρμένους.

Η ιστορία των γελοίων η οποία περιγράφεται στις σελίδες τούτου του ιστολογίου, δεν απαιτεί από κανένα επισκέπτη να την διαβάσει. Τα πρόσωπα, τα ονόματα, οι λέξεις αλλά και οι αριθμοί που αναφέρονται στις σελίδες που θα ακολουθήσουν, δεν θα μπορούσαν, και δεν έχουν, καμιά σχέση με αυτό που η επιστήμη έχει δοκιμάσει να περιγράψει σαν πραγματικότητα, συνεπώς η όποια ταύτιση, εξομοίωση ή ομοιότητα δύναται να υπάρχει μεταξύ των πραγματικών γεγονότων και της περιγραφόμενης σαν ιστορίας των γελοίων, θα πρέπει να κρίνεται ως τυχαία και συμπτωματική.

http://h-istoria-twn-geloiwn.blogspot.com