Αθηναίοι υπό διωγμόν…

Εδώ και μήνες, στα Προπύλαια, μια ομάδα μεταναστών με πολιτικά προβλήματα δι­αμένει «πολυτελώς» σε μερικές σκηνές, στο πιο κεντρικό σημείο της πρωτεύου­σας, μπροστά σε ένα απ’ τα ωραιότερα κτίσματά της. Δεν θα ήταν άσκοπο να συμπληρώσουμε ότι η τοποθεσία αυτή αποτελεί το μέγιστο σύμβολο του νεότερου ελληνισμού, πράγμα που προαπαι­τεί τον ελάχιστο σεβασμό – από όλες τις πλευ­ρές. Μήνες τώρα, οι υπό διωγμών Αθηναίοι πο­λίτες, οι οποίοι έχουν απολέσει...
το δικαίωμα του λόγου για την πόλη τους, μια και τα στερεότυπα της μεταπολίτευσης ενοχοποιούν κάθε αντίθετο λόγο, περνούν αμίλητοι και σκυθρωποί, υπό το καθεστώς μιας ιδιότυπης φοβίας που σχετίζεται με τα ενοχικά αντανακλαστικά της «προοδευτι­κής» μας κουλτούρας…
Κανείς δεν μιλά, και το κυριότερο κανείς δεν κά­νει κάτι, από τον φόβο της βαρύτατης επίπληξης του κυρίου Τσίπρα και των συν αυτώ. Απέναντι σε αυτή την ιώβεια ανεκτικότητα που δείχνουν οι υπό καθεστώς πολιορκίας κάτοικοι του κέντρου, δέ­χονται επιπλέον και κατηγορίες ότι είναι ανενδοί­αστοι ρατσιστές και φασίστες του Καρατζαφέρη! Αυτή η άθλια και χυδαία ενοχοποίηση της αντίθε­της άποψης, δείγμα βαθύτατου ολοκληρωτισμού και θρησκευτικής δομής στην αντίληψη της πολι­τικής, μας έχει καταστήσει έρμαια δημαγωγίσκων της δεκάρας που την ασκούν με καφενόβιο ύφος και ήθος. Προκειμένου να διασωθούν τα ναυάγια του πολιτικού μας συστήματος, μένουμε δέσμιοι πολιτικών που μέσα από παρωχημένες διακηρύ­ξεις ενός αυστηρού και αρχαϊκού τυπικού, μονοπωλούν τον λόγο της αληθείας, ο οποίος μάλιστα έχει καθαγιαστεί και από λαϊκούς αγώνες και θυσί­ες αγωνιστών (των οποίων επίσης μονοπωλούν την κληρονομιά…)· οπότε σιωπή!
Στο όνομα αυτών των αγώνων αλλά και των μι­κροκομματικών μας ισορροπιών, η Αθήνα και κυρί­ως οι Αθηναίοι δεν πρέπει να δυσανασχετούν όταν τους μαχαιρώνουν. Αντίθετα, μετά τη δολοφονία τους, οι τεθλιμμένοι συγγενείς πρέπει να πηγαί­νουν σε προοδευτικούς αναλυτές προκειμένου να τους ερμηνεύουν τα γεγονότα μέσα από την εμ­βριθή και εξόχως ανθρωπιστική σκοπιά που αυτά έχουν. Ωστόσο, αυτή η σκηνή μπροστά από τα Προ­πύλαια – ξενοδοχείο πλέον – αποτελεί και σύμβο­λο της νεοελληνικής χρεοκοπίας, μιας πολιτείας αδύναμης, ανίκανης και αδιάφορης να δράσει και να λάβει τα μέτρα της· το σημαντικότερο: να υπε­ρασπιστεί τα δικαιώματα των πολιτών της. Αντί αυ­τών, τόσο η κυβέρνηση όσο και ο Δήμος Αθηναίων παρακολουθούν… ψύχραιμα τις εξελίξεις.
Η κατάσταση με τους λαθρομετανάστες που κα­τοικοεδρεύουν στο κέντρο της Αθηνάς θα είχε ξε­περάσει κάθε όριο ανεκτικότητας από μέρους μιας συντεταγμένης πολιτείας: έχουν καταλυθεί οι νό­μοι, το ελεύθερο της κυκλοφορίας και της ελεύ­θερης πρόσβασης, το νομικό καθεστώς ιδιοκτησί­ας, με δυο λόγια ζούμε σε μιαν ανοχύρωτη πόλη... Ωστόσο, η κυβέρνηση συσκέπτεται και κυρίως πα­ρέχει κίνητρα ώστε να κατοικήσουν οι Αθηναίοι... στο κέντρο της πόλης τους και να δραστηριοποι­ηθούν οικονομικά! Πρόκειται για την πιο σουρεα­λιστική άσκηση πολιτικής: να προτείνεις κίνητρα για να κατοικηθεί το ιστορικό κέντρο ολόκληρης της χώρας, αυτό που αποτελεί την πεμπτουσία της εθνικής μας κυριαρχίας και της ιστορικής μας συ­νείδησης.
Δυστυχώς, αποτελούμε το πλήρωμα μιας χρεο­κοπημένης γενιάς που νομιμοποίησε με τρομακτι­κή ευκολία την πιο αχαλίνωτη και ασύδοτη κατανάλωση, μέσα από δημοκρατικές - πανηγυρικές διακηρύξεις, αναπτύσσοντας παράλληλα μια ιδε­ολογία βιτρίνας, με προοδευτικό επίχρισμα, για να παρηγορήσει τη βεβαρημένη μας συνείδηση. Έτσι, μαχόμαστε υπέρ ενός ανυπόστατου ασύλου, κολακεύοντας τα δημοκρατικά μας αντανακλαστι­κά και θυσιάζοντας με απύθμενη αναλγησία και μικροαστική αδιαφορία τη ζωή χιλιάδων συμπολι­τών μας Αθηναίων που κατοικούν (όσοι αντέχουν ακόμα…) στο κέντρο της πόλης και σε κείνες τις υπό κατάληψη γειτονιές. Στην ουσία, προκειμέ­νου να εφαρμόσουμε κατά γράμμα μια ιδεολογική αφηρημένη φανφάρα περί ρατσισμού, ξεριζώνου­με την καρδιά της πατρίδας με απρόβλεπτες συνέ­πειες, τις οποίες φυσικά θα πληρώσουν οι Αθηναί­οι και όχι οι τιμημένες προοδευτικές δυνάμεις του Παλαιού Ψυχικού που είναι στο απυρόβλητο, όπως είναι και οι εγκληματικά απαθείς κυβερνώντες!
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον αν μια παρόμοια κα­τάληψη σαν αυτή των Προπυλαίων γινόταν στην εκλογική περιφέρεια κάποιου υπουργού. Τότε θα βλέπαμε τα αντανακλαστικά του κομματικού κρά­τους σε πλήρη ετοιμότητα, και τη νεοελληνική αναποτελεσματικότητα να κάνει φτερά… Αλλά, εί­παμε: άλλο το εθνικό, άλλο το τοπικό, άλλο το ατο­μικό και άλλο το συλλογικό. Αυτά δεν συναντώνται ποτέ: κι αυτό μας κρατά στην Τουρκοκρατία!