Αστυνομία: φίλος ή εχθρός;

Τα όσα διαδραματίζονται στην Ελλάδα κάθε λίγο και λιγάκι, σε μικρές και μεγάλες πορείες, καθημερινά στη ζούγκλα που έχει καταντήσει το κέντρο της Αθήνας δεν αφήνουν περιθώριο αισιοδοξίας.

Στη χώρα των άκρων ή θα έχουμε την απόλυτη ασυδοσία και αναρχία ή θα σκοτωνόμαστε σε μικρές εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ...
αστυνομικών και διαδηλωτών, ακροδεξιών και ακροαριστερών κ.ο.κ.

Τα δεδομένα έχουν ως εξής:
- Το κέντρο της Αθήνας έχει μεταβληθεί σε γκέτο, ανάλογο με εκείνα των μεγαλουπόλεων της Αμερικής κατά τη δεκαετία του ’80 και του ’90.
- Οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι του ιστορικού κέντρου φοβούνται για τη ζωή τους και σταματούν να κυκλοφορούν μόλις πέσει το σκοτάδι.
- Μας έχει γίνει πια συνήθεια και θεωρούμε φυσιολογικό (και αυτό είναι το ανησυχητικό), κάθε φορά που υπάρχει διαδήλωση στο κέντρο της πόλης (είτε αυτή είναι από 20 άτομα, είτε από 2.000), τα πάντα να νεκρώνουν, όλοι οι δρόμοι να κλείνουν, μερικές δεκάδες «κουκουλοφόροι» να βρίσκουν την ευκαιρία να «τα σπάσουν» και, συχνά, μέσα σ’ αυτή την κατάσταση αναρχίας να βρίσκονται και ορισμένοι αστυνομικοί έτοιμοι να «βγάλουν τα απωθημένα τους», ασκώντας βία και κάνοντας κατάχρηση της «εξουσίας» που τους δίνει η πολιτεία.

Τελικά, η αστυνομία είναι φίλος ή εχθρός;

Η απάντηση, σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία είναι μία: φυσικά και είναι φίλος. Υπάρχουν, όμως, κάποια όρια που πρέπει να θέτονται και τα οποία στην Ελλάδα, όπως και άλλα πολλά πράγματα, εξακολουθούν να είναι θολά.

Τι πρέπει να γίνει, λοιπόν;
1) Το ιστορικό κέντρο της Αθήνας δεν μπορεί να είναι γκέτο. Χρειάζεται διαρκής και σωστή αστυνόμευση για να νοιώθει ο πολίτης ασφάλεια, αλλά αυτό δεν αρκεί. Πρέπει να μπει ένα τέλος στην ανομία και στην αναρχία. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση με τα δεκάδες κτίρια που βρίσκονται υπό κατάληψη (από λαθρομετανάστες και όχι μόνον). Τι κάνει το κράτος για αυτή την απαράδεκτη κατάσταση; Δεν πρέπει, άραγε, να κυνηγήσει και τους ιδιοκτήτες διαμερισμάτων που εκμεταλλεύονται μετανάστες νοικιάζοντάς τους διαμερίσματα, όπου στοιβάζονται 10-20 άτομα, υπό απαράδεκτες συνθήκες;
2) Η ζωή στο κέντρο δεν μπορεί να σταματάει κάθε λίγο και λιγάκι από διαδηλώσεις 20-30 ατόμων. Να νομοθετηθεί η διαδήλωση σε μια λωρίδα του δρόμου (έστω θέτοντας ένα προκαθορισμένο αριθμητικό όριο).
3) Δεν γίνεται στο όνομα μιας θολής «ελευθερίας» να αφήνονται οι κάθε είδους ταραξίες και «κουκουλοφόροι» να δρουν ανενόχλητοι καταστρέφοντας ότι βρουν στο πέρασμά τους –για να μην θρηνήσουμε κι άλλα θύματα, όπως έγινε πέρσι στη Μαρφίν.
4) Το ίδιο αυστηρά, όμως, πρέπει να τιμωρούνται αστυνομικοί που κάνουν κατάχρηση της εξουσίας τους (όπως έγινε κατά τα χθεσινά επεισόδια της Αθήνας)

Ας αναλάβει επιτέλους η Πολιτεία τις ευθύνες της.

http://newssharkgr.blogspot.com/