Συναίνεση σε τί;

Του Δημήτρη Μυ
Ο τρόπος με τον οποίο ζητά τη συναίνεση ο πρωθυπουργός ακούγεται σαν εκβιασμός. Για την ακρίβεια είναι ο ωμός εκβιασμός τον οποίον έχουν διατυπώσει στη χώρα οι πιστωτές της και τον οποίον  (εκβιασμό) έχει αναλάβει να «εκλαικεύσει» ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του.
Μετά από ένα χρόνο μνημονίου, οι ευρωπαίοι εταίροι έχοντας...
ξαλαφρώσει από τα ελληνικά τοξικά ομόλογα και έχοντας αντικαταστήσει τα παλαιά δάνεια με νέα (110 δις) ενυπόθηκα διατυπώνουν τον εκβιασμό ως εξής: Ξεπουλήστε ότι από την δημόσια περιουσία έχει ενδιαφέρον ή διαφορετικά κόβουμε την πίστωση και τινάζεστε στον αέρα…
Η κυβέρνηση του ΓΑΠ έχει ήδη αναλάβει να διαχειριστεί  τον εκβιασμό στο πλαίσιο του πολιτικού συστήματος να τον «περάσει» στη ελληνική κοινωνία  και να τον αξιοποιήσει για την επιβίωσή της.
Ήδη έχει αποφασίσει τη δημιουργία μίας υπηρεσίας ανεξάρτητης από την ελληνική κυβέρνηση, η οποία θα επιβλέπει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων της Ελλάδας. Με άλλα λόγια, τη δημιουργία ενός μηχανισμού ο οποίος θα έχει στη βιτρίνα κάποιες ελληνικές μαριονέτες και θα στελεχώνεται από τα τσακάλια των ξένων πιστωτών. Μέσα απ' αυτόν τον μηχανισμό θα ολοκληρωθεί η καταλήστευση των πόρων της χώρας. Μέσα απ αυτόν τον μηχανισμό θα ολοκληρωθούν οι στόχοι (των πιστωτών) του μνημονίου.
Για να φτάσουν τα πράγματα ως εδώ, χρειάστηκαν οι πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης. Πρόκειται για επιλογές οι οποίες οδήγησαν την χώρα στα νύχια των κερδοσκόπων. Αξίζει να θυμηθούμε πως  ένας (εκ των επιφανέστερων) από αυτούς συνόψισε τις πολιτικές επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης:
«η δουλειά μας είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί
στους ¨Έλληνες πολίτες, δεν υπάρχει εξάλλου νόμος που να απαγορεύει να
εκμεταλλευτείς τον μαλάκα" (δήλωση του Αμίτ Σαρκάρ, επικεφαλής
αμερικανικού επενδυτικού ταμείου, Μαριαν, 20.2.2010)».
Ήταν η εποχή που η κυβέρνηση Παπανδρέου …εκβίαζε (!!!) τους Γερμανούς και – με αυτόν τον τρόπο--  άνοιγε την πόρτα για την είσοδο του ΔΝΤ (δηλαδή των ΗΠΑ) στις υποθέσεις της ευρωζώνης. Τα υπόλοιπα, είναι ήδη ιστορία. Γνωρίζουμε όλοι τι έχει συμβεί στον τόπο τον τελευταίο χρόνο. Εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε και τη συνέχεια (το ξεπούλημα των πόρων  του τόπου)  καθώς είναι δρομολογημένη. Αυτό ίσως που δύσκολα μπορεί να κατανοήσει κανείς είναι το αίτημα για συναίνεση. Για τόσο μ@λ@κες μας έχουν;